İnsan ünsiyet(yakınlık) ile nisyan(unutuş) arasında gidip gelen bir sarkaçtır. Alıştığımız şeyleri ben denilen kâğıt kaleye yaklaştırıp içine sokuyoruz. Alışmadığımız, kenara attığımız, unutmayı seçtiğimiz şeyleri ise “öteki” deyip kâğıt kalemizin uzağına fırlatıyoruz. Lakin bu koyu nisyan temayülümüze(eğilim) rağmen her zerreden bizi kendisine davet eden mânâ, gene de cömertliğinden bağırır: Beni unutmayın, sizi her devrenizde, âlemden âleme geçiren beni unutmayın! der.

Amma biz gene de unuturuz. Ancak dünya boğuntusu, ateş içinde tüten bir kor gibi başımıza vurup bunaldığımız zamanlar, temiz ve saf hava ihtiyacıyla bir an onların dünyasına, UMUTREHBERİ‘ne açılan pencereyi sürmek hatırımıza gelir. Fakat çaresizlikten açılan bu pencere, bizi sağımızdan solumuzdan gıdıklayan dünya cilveleri yüzünden pek çabuk elimizden düşer. Böylece de yeni hayat hayhuyunun boğucu ve bunaltıcı dört duvarı arasında sıkışıp kalırız.

Evet, belki eğri, belki doğru… amma sen ey fikir kuşu, bırak bu eski huyunu… istiğrak göklerine doğru daha fazla kanat açmadan GERİ DÖN… hem çabuk dön ve söz verdiğin gibi, yalnız İstanbul’un mâvi yaşmaklı semasında, yeşil feraceli dağlarında, çınarlarında, kubbelerinde, minarelerinde uç… İstersen evlerine, izbelerine, çarşı pazar, kahve ve meyhanelerine de gir… Şayet bu hava dar gelir de kanatların uyuşursa, uçma adaleleri körleşmesin diye kafeslerinden kovalanan ev güvercinleri gibi, seni gene bir boy âzat ederim. Lâkin ileri gitmekten her zaman kork… Zira insanoğluna mânâdan söz açmak, kışı yaza çevirmekten de zordur. Çünkü mânâ düğümü, bir yürek yanığı, bir derinden taşan iman, bir yatışmaz vecd olmadan çözülmez vesselam.

Ben bilmez idim gizli ayân hep sen imişsin
Canlarda ve tenlerde nihân hep sen imişsin
Senden bu cihan içre nişan ister idim ben
Ahir bunu bildim ki cihan hep sen imişsin

Cenab-ı Hakk’ın rızasına talib, Cemâline râgıp, pek muhabbetli dostlar,
Vakt-i şerif, Regaib-i muhterem, Şehrullah olan Receb, müslüman canların bayramı olan Cuma, nazargah-ı ilahi olan gönül, aşk ile dola, ahir ve akibet hayrola efendim, huu