Zikir, bir şeyi anmak, hatırlamak, yad etmek demektir. Istılahta ise, Hakk’ın kainattaki bin bir tecellisini görüp O’nu tesbih ve takdis etmektir. Yani Hakkı asarını, ayatını ve hilkati tetkik ile düşünmekten ibarettir. Evrad,ezkar, Kur’an-ı Kerim tilaveti hep buna birer vesiledir. Her türlü ibadet birer zikirdir, namaz ise etemm-i zikirdir. Kur’an-ı Kerim’de zikir konusu 292 yerde geçmektedir. Bunlardan bir tanesinde “Dünya malı ve çoluk çocuğun, insanı Allah’ın zikrinden alıkoymaması” önerilir. Tarikat ehline göre, belli kelime ve ibarelerle belli zamanlarda,belli sayıda,belli bir edeb dahilinde hergün düzenli olarak söylemeleri olarak izah edilir. Zikir icra edilişine göre iki türlüdür.Cehri yani açık sesli olarak yapılan, çevredekilerin işitebileceği şekilde yapılır, sesli zikri esas alan tarikatlara cehri tarikatlar denir. Hafi zikir, zikr edenin sadece kendinin duyabildiği alçak sesle yapılan zikirdir. Zikir böylece lisan ve kalp zikri olmak üzere de ikiye ayrılır. Mü’min her halükarda Rabbini anmalı,O’nu dilinden düşürmemelidir.Mevlevilerde zikir sırasında esmâ yoktu.

Tarik-i Mevleviyye’de ise zikirde yalnızca İsm-i Celâl vardı. İsm-i Celâl ise şöyle çekilirdi: Sabah namazlarından sonra, ihyâ geceleri denilen pazartesi ve perşembe geceleri ile, kandillerde yatsı namazından sonra yapılırdı. Zikirler eğer zikir tesbihleri ile yapılırsa “Halkaya girmek” denilirdi. Zikir yapılacağı zamanlarda Şeyh, mihrabın önüne serilen kırmızı postun üzerine sırtı mihraba, yüzü dervişana dönük olarak otururdu. Dervişler ise daire şeklinde (Halka halinde) yere diz çökerek otururlardı. Oturma işlemi bitince, bir derviş zikir tesbihini getirir, imamesi ile görüşerek (öperek) Şeyh’e verir, sonra da diğer tesbih tanelerini halka halinde Dervişlerin önlerine gelecek şekilde yere sererdi. Dervişler kendi önlerinde olan tesbih tanesini öperek (görüşerek) iki avucuyla ve avuçları içeriye gelmek suretiyle ellerine alırlardı.

Zikir, Şeyh’in Besmele çektikten sonra, yüksek sesle “Allah” demesiyle başlardı. İlk defa üç kere Allah adının iki hecesi, nefes miktarı çekilerek ve iki hece arasında gayet az, adeta belirsiz bir durak yapılarak Allah denilirdi. Ondan sonra A harfi, L harfine şiddetle vurarak “AL” denir ve pek hafif bir duraktan sonra, hece biraz çekilerek “LÂH” denirdi. Her iki hecede vucüt ve baş hafifçe hareket edip, kalkar ve hece sonunda, tabii hale gelinirdi. Vücudu ve başı sağa sola çevirmek yoktu. Zikir devam ettikçe, zikir tesbihi şeyhten itibaren halka içinde sağa doğru devredilirdi. Zikir hızlandıkça “ALLÂH” kelimesinin iki hecesi arasındaki durak sıklaşır vucüdun yukarı aşağı hareketi şiddetlenirdi. Hecelerde med kalmaz ve nihayet kelime, harfler kaybolacak şekilde adeta iki şiddetli ses haline gelirdi.

Zikirde sayı yoktu. Şeyh zikri kâfi görünce, uzunca bir “ALLÂH” çeker ve “Allâhu ekber a’zam kebîrâ velhamdu lilâhi hamiden kesîrâ ve sübhânallâhu bükreten ve asîlâ ve sallallâhu alâ eşrefi nûri cemî’-il enbiyâi vel mürselîn velhamdü billâhi rabbil-âlemin” der ve sonra şu gülbankı çekerdi:

“Vakt-i şerîf hayrola, hayırlar fethola, şerler defola, Allahu azîmüşşân ism-i zâtının nûruyla kalblerimizi pür nûr eyleye, demler, safâlar ziyâde ola, dem-i Hazret-i Mevlânâ, sırr-ı Şems-i Tebrîzî, kerem-i İmâm Ali Hû diyelim” ve herkes şeyhle beraber nefes miktarınca “Hûûû” derdi.

Sonra şeyh tesbihle görüşür (tesbihi öper), usulünce yere koyar, diğer dervişlerde aynı yolu takip ederlerdi. Ardından bir derviş yerde serili olan zikir tesbihini usulüne uygun olarak toplardı. Bundan sonra şeyhle beraber herkes yeri öpüp kalkardı. Şeyh yavaş yavaş yürüyüp halkanın ortasına gelir ve baş keserdi. Aynı zamanda “Essalamu aleyküm” derdi. Gülbank’tan önce tesbihi getiren meydancı dede, yahut derviş yeri öpüp kalkarak tesbihi toplar ve yine kollarına alırken şeyhin tam karşısına gelmiş olurdu. Halkanın kapı tarafındakiler biraz yana çekilerek yolu açarlardı. Şeyh halka ortasında selam verince, tesbihi getiren aynı semahanede olduğu gibi şeyhin selamını alırdı. Şeyh mescid kapısına varınca geriye dönüp baş keser, onunla beraber herkeste aynı tarzda niyaz eder sonra aynı semahaneden ve meydandan çıkıldığı gibi mescitten çıkılırdı.

Zikirde dervişlerin üstünü başını yırtmaları, bağırıp çağırmaları, kendilerini yerlere atmaları vecde gelmediği halde vecde gelmek için vecidlenmiş gibi harekette bulunmaları ve bunları yapmacıktan yapmaları mevlevilikte edebe aykırıydı. Onun için ism-i celal, edeple başlar ve edeple biterdi.

Konya Mevlana Müzesinde bulunan zikir tesbihlerinden 363 envanter no’da kayıtlı olanın ip uzunluğu 35.30 m. , 364 envanter noda kayıtlı olanın ip uzunluğu 36.70 m. , ve 365 envanter noda kayıtlı olanın ip uzunluğu 34.40 m. dir. Yani zikir tespihlerinin ip uzunlukları birbirlerine oldukça yakındır. Bu ip uzunluklarının hepside Konya Mevlevi dergahında zikir yapılan yer olarak bilinen “Mescid” in ortasına çizilecek bir dairenin çevre uzunluğu ile uyum içerisindedir. Bu ölçülerden ve zikir tespihlerinin üç tanesinin adetlerinin bin sayısından fazla olmalarından, bir tanesinin tesbih tanelerinin binden çok az olmasından hareketle Zikir yapılacak olan meydan, alan, mescit ve benzeri yerlerin önce ortalarına bir daire çizilir, sonra dairenin çevresi ölçülür ve bu ölçüden biraz fazlası zikir tesbihinin ip ölçüsü olarak kabul edilirdi. Sonra zikir tesbihinin ipine yeteri sıklıkta tesbih tanesi geçirilirdi. İpin uzunluğu ne kadar tesbih tanesi alırsa, o kadar tesbih tanesi takılırdı. Zikir tesbihine tanelerin takılmasından sonra mümkünse küçük bir oynama ile mümkünse 99’un yani Esmaül-Hüsna ‘nın veya Mevlevilerce mukaddes rakam olarak kabul edilen 18’in katsayılarına (Nezr-i MEvlana) denk getirilirdi. Örnek olarak verirsek Müzede 366 no’da kayıtlı zikir tesbihin adedi 576 dır. 576, 18’in 32 tam katıdır. Yine 365 noda kayıtlı zikir tesbihinin adedi 1782 dir. 1782 rakamı ise 99 ile 18’in çarpımına eşittir.

Konya Mevlana Müzesi 366 noda kayıtlı olan zikir tesbihinin ip uzunluğu 12.60 m. dir. Bu ip boyunun uzunluğu da dergahta bulunan Meydan-ı Şerifin ortasına çizilecek bir dairenin çevresine uyum sağlamaktadır. Buradan hareketle özellikle kışın soğuk günlerinde Meydan-ı Şeriflerde de zikir yapılıyordu şeklinde bir tez de ileri sürülebilir.