[ÖZ.GÜRSÜN]
Hırsın seni köle yapmasın; Allah seni hür yarattı.
[Hz. Ali kv]
Sen hürsün, kendini kendin gibi bir yaratılmışın kölesi yapma! Kendinin, senin üzerindeki hakkı, senin gibi birinin üzerindeki hakkından üstündür... [Şeyhü'l Ekber ksa]
Bağı çöz, hür ol ey oğul, niceyebir gümüşe, altına bağlanacaksın? Denizi bir testiye döksen ne kadar alır? Bir günlük su ancak. Hırslıların göz testileri dolmadı gitti; sedef, elde ettiğini yeter bulmadıkça inciyle dolmadı. Kimin elbisesi bir aşk yüzünden yırtıldıysa, hırstan, ayıptan tamamıyla arındı o! [Hz. Pir Mevlânâ]
Özgür, mutlu ve huzurlu olarak yaratıldın ancak bunu kaybettin çünkü bu hali sadece onu bozmayanlar, fıtratını koruyanlar hakeder. Peki nasıl mı bozuyoruz? Arzu ve korkularımızın kölesi olarak. [Sri Maharaj]
İnsanlar "Ben özgürüm" diye diye fizik dünyâya kapatılmış esirlerdir! Mekandan uzak bir sonsuzlukta yaşayamıyorsan kendini kandırıyorsun! Rûhun, sonsuzluğun kapısını içinden açar, dıştan değil!
Seni esir alan "para, cinsellik, makam, şan, şöhret, tamah, hırs" bağlarını göremiyorsan, bu nasıl özgür olmaktır! Özgürlük yalnız tek ALLAH’a kadar her şeyden soyunup vazgeçmek ve bağlardan kurtulmaktır! Yalnız ALLAH’a bağlı olan "HÜR ÂDEM" gerçek.ten insândır!
Her şeyden âzâd olmak öyle kolay değil, meyve ancak hür olunca yenir!
ALLAH’ın gıdası insân-ı kâmillerin aşkıdır! ALLAH, aşkla beslenir, senin gibi nefsin bencilliğiyle ben diye diye değil, bu sırra eğil!
Sadece her şeyi kaybettikten sonra, her şeyle bağını kopardıktan sonra, ancak O'na muhtaç kalınca özgür olabilirsin.
Âgâh olasın erenlerim, Allah'a kulluğu, halîfe olarak okuyasın!
O'nun sıfatlarına bürünen, rengine boyanan hürlerin hürüdür, nefse köle değildir. Kul yerlere kapanan köle değil, hayırda, iyilikte, güzellikte kullanılan ilâhî âlet, Hakk'ın veren eli, gülen yüzü demektir!
Kendini bilmeyen, kişi ölü imiş, şimdi ten kafesinde tutsağım ancak kim olduğumu öğrendiğimde özgürleşeceğim!
Nerede takılıyorsun? dedi özgür giyinen, "takılan yerlerim kurtarıldı yükseliyoruz elhamdulillah" buyurdu özündeki gürlüğün farkında olan!
Bütün insanlar orijinal ve özgür olarak doğarlar dedi âşık ne var ki bir çoğu kopya ve köle olarak ölür!
[NE YERSEN O.OLUR.SUN]
Hazine budur çünkü Hak Dost sözüdür
Bütün sözler gece, gündüzü budur:
Bunun bir kısmı başka yerde olsaydı, senin için daha hayırlı olurdu. (Efendimiz şişman bir adamın karnına dokunarak bu hadîsi buyurdu.)
Ramûz El-Ehadîs [358:9]
Dine de dünyâya da yazık ettik!
İnsanlar şu dört şeye müptelâ oldu diyedir:
Doyuncaya kadar yemeği sevmede, kalp katılığı
Uykuyu sevmede, ömrün noksanlığı
Rahatı ve zenginliği sevmede, amelden iflâs
Malı sevmede, uzun hesap ve şiddetli azap vardır
Bâzen diyorum ki şöyle yatayım, canımın çektiği yemekler sırayla önümden geçsin!
Emeksiz yenen yemek, yemek değildir! Hem her iştah duyduğunu satın alması, her canının istediğini yemesi, kişiye isrâf olarak yeter.
Kendimi hiç rahat hissetmiyorum?
Vücudun rahatı az yemekte, ruhun rahatı az günahtadır.
Ne yapalım yemelim de ölelim mi?
Derviş yemekte açlığını giderirken nefsine hazzını değil hakkını verir. Doyana kadar değil açlığı geçene dek nimetlenir. Bilir ki ecük yersen o seni taşır ecük fazla yersen sen onu taşırsın.
O halde yemekte bir ölçü olmalı?
Zâten aşk ve irfan yolundan nasibin: zaruret olmadıkça yememek, uykuya mağlub olmadan uyumamak, mecburiyet olmadan konuşmamak kadarıncadır. Çok yersen çok konuşur hâliyle çok uyursun.
O vakit lokma tuzaktır!
Her lokmadan ya zulmet ya nur hâsıl oldur ve lokma hangi idrakle vücuda dahil olduysa o işe, lokma geldiği yere hizmet eder. Lokmâ-i fukarâ nûrdur.
Her lokma bir perdedir derdi dedem. Daha yersen kapanır yemezsen açılır. İnşirah, açlıkla ve tevhidle olur evlâdım
Lokmanın karanlığına esir olursan toprağa lokma olursun bir iki gün olsun testiden ve kâseden söz etme dudağı mühürle! Lokma tohum gibidir, mahsûlü fikirlerdir. Lokma deniz gibidir, incileri fikirlerdir. [Hz. Pir Mevlânâ]
Bu niyetle bir farkındalık için Mevlevî dervişleri, kendi vücudunda miracını yaşayacak her lokmada "Yâ Nûr" ismini hatırlarmış, bilmem bir yaraya merhem olur mu?
Bizi Nur ile destekle
Bizi Nur'da sâbit kıl
Bizi Nur'da haşreyle
Hasta canlar her lokmasında YÂ NÛR dese eceli gelmedikçe şifâ izhâr olur inşallah
Dünyanın tıka basa yiyeni çok dedi âşık hazmedeni az! Az yemek gibi hekim bulunmaz!
Hazmı ve hesâbı kolay ömürler dilerim
[RAHMET NEFESİ]
Her nefes bir köprüdür. Bir parçası sana diğeri varlığa açılan... Derin nefes almak istediğinde derin nefes alabilirsin, uzun nefes vermek istediğinde uzun nefes verebilirsin. Bu konuda bir şey yapabilirsin, bir parçası sana bağlıdır.
Fakat bir şey yapmazsan da devam eder. Senin bir şey yapmana gerek de yoktur aslında, doğal olarak devam eder; aynı zamanda istem dışıdır. Öteki parça varlığın işleyişiyle bağlantılıdır.
Nefes alırsın hayat senin içine girer, nefes verirsin sen hayatın içine girersin.
Biliyor musun aslında sen solumuyorsun, varoluş seni soluyor. Sen olandan râzı olarak, direnmeden kendi içine doğru gevşemeye devam ettikçe yavaş yavaş bu nefesleri senin almadığını; nefeslerin büyük bir incelik, yücelik ve aheng içinde kendiliklerinden gelip gittiklerini fark edersin.
Peki bunu kim yapıyor? Varoluş seni soluyor. Nefhâ-i Rahmân içine giriyor, içinden çıkıyor. Her an yeni bir iş ve oluşta olan seni yeniliyor, her an seni yeniden canlı hayy-at yapıyor. Birden solumayı bir doğaçlama, âlemin nefesi olarak görürsün.
Nefesin farkındalığı, nefesin içinde dolaşan yaşam enerjisine uyanık olmak... Derin nefesler almaya çalışmadan sadece gevşediğinde ve nefesin doğal olmasına izin verdiğinde -kendi gelsin, kendi gitsin- sana neler açılacak neler.
Bu hissiyatla, aynı nefesi paylaştığın bütüne âşık olduğunu ve ötekinin de artık öteki olmadığını fark edersin. Ağaç artık “oradaki o ağaç” değildir; bir şekilde seninle ilişkilidir. Her şey birbiriyle bağlantılı olur. Eğilip çimlere dokunduğunda bütün yıldızlara da uzanmış olursun.
Ufak bir dokunuş bile her yerde yankılanır çünkü herşey herşeyle ve herşey Allah'la bağlantılıdır, başka türlü olamaz. Varoluş organiktir. Tektir, bütündür ve birliktedir.
Gerçek merhamet ancak sen herkesin seninle bağlantılı olduğunu görebildiğinde doğar. Merhamet ancak senin herkesin bir parçası ve herkesin de senin bir parçan olduğunu görebildiğinde doğar. Tek vücûdun içinde kimse ayrı değildir.
Anla hemen bir söz durur
Yokuş değildir düz durur
Âlem kamû bir yüz durur
Gören onu hayran imiş
Ayrılık yanılsaması, "başka, diğer, öteki" kalktığında, merhamet kendiliğinden doğacaktır.
Sâhi âlemlere rahmet olan kimdi?
[IŞIK ALSIN GÖZÜNÜ]
ALLAH’ın herbir ismi bende diyerek mâdem
Ben yüceyim zannıyla cennetten kaydı Âdem
[Bakara:31]
Kendinde "var" olanı, "aslen" kendinin sandı
LÂ İLÂHE İLLÂLLAH iken ezelde andı
Uyudukta, rûhumuz çıkıyor yukarıya
Uyandıkta, görürüz gözü açık bir rüyâ
Rüyâda bizden başka kimse nasıl yok ise
İnsan da HAK ilminde figüran bir elbise
HAKK’ın duyularıdır isimler: O'nu boyar
HAK bu isimler ile görür, işitir, duyar
İnsânda durum tersi! Göz sensin, gören ALLAH
Gören benim der isen kendini yaptın ilâh
Her isim farklı ayna! HAKK’ı yansıtır başka
Kendi yüzünü görmek HAKK’ı düşürdü aşka
Her isme vücûd verdi, fıtratına münâsib
Her ismin ezeldeki isteği oldu nasib
Kendin hariç, dünyâda ayıplama kimseyi
Çünkü kendi isminin emri ona en iyi!
Kâfiri, îmâna HAK dâvet eyledi! Niye
Dünyâda karakteri meydana çıksın diye
Kafesi kır! Her hayvân kendi yurduna kaçar
Yılan yerde sürünür, kartal göklere uçar
Kendi özü ne ise ve ne var ise kendinde
Yoğunlaştırır onu! Değişme yok bu dînde
Demek HAK için bile dîn, bilmekmiş özünü
İslâm teslim olmakmış! Öze açıp gözünü
ALLAH, özünü bilip yoğunlaştırdı ismi
Sen de özünü bilip HAK NUR'a çevir cismi
Beşerdeki her zerre, bulduğunda özünü
Arz da döner aslına! Işık alır gözünü
İslâm garîb der RESÛL! Özümüz bizi özler
Yurda dönelim diye hep yolumuzu gözler
İşte "olup olmamak" bu! Bil ki en büyük sır
Seni kurtarmak için, HAK sana kadar yansır
Bu huzursuzluk hep yerini bilemediğinden, bu eksiklik hep yurdunu bulamadığından dedi âşık, denize karışan derede gürültü mü kalırmış
Deniz olursun eğer susarsan... Canın teslimiyete alışırsa her zerren başlar seninle konuşmaya ve başlarsın kâinâtın yâni vücûdunun her zerresiyle konuşmaya, ikilik girmeden araya!
Allah'la konuşmayı öğrenene yâni ana dilini hatırlayana selâm olsun
[RUHUN B.İNDİĞİ]
Özümüz HAK yanında sâbit, inemez bize
Çünkü onda rastlanmaz maddeye âit ize
ALLAH ile ne ayni ne de ayrıdır bu öz
O, gayb’a âit sırdır: anlatamaz hiçbir söz
Bu öz, kalbe yansıyıp olur siyah bir•nokta
İşte budur RÛH veya FUAD denilen nükte
Can, zihnimize âit benlik bilincimizdir
Ruh, HAK bilinci olup BİZ denen incimizdir
Aynı anda her iki bilinç işlem yapamaz
Çünkü iki sonsuz bir âleme sığamaz
Derin hipnoz hâlinde uyutulan kişi
Yapabilir o anda bilmediği her işi
Hiçbir şey hatırlamaz, uyandırıldığı an
Çünkü ruhtan farklıdır, zihne âit zaman
Bu yüzden can unutur, RUH'a verdiği andı
Kelime-i şehâdet getiremeyen yandı
Sahnedeki Karagöz'ün, karagöz değildir ismi
Perde kalksın! Karagöz'e benzemez onun resmi
Bu yüzden hatırlamaz can ilk hayâtını
Süvârî, her hayâtta değiştirir atını
Her atı hatırlayan, at değil süvârîdir
At seçmek, süvârîye âit! İhtiyârîdir
Zihin uykuda iken, HAK bilinci uyanır
Rûh dışarı çıkarak arşa kadar dayanır
İç evreni dolaşıp görür her hakîkatı
Çünkü onun RAHMÂN’a benzer özde hilkatı
HAK der: Her gece sizi biz ettiririz vefât
Derin uykuda kalır, ne benlik ne de sıfat
Zîrâ o vakit yalnız HAKK’ın kimliğindeyiz
Asla teslim olmuşuz: İslâm denen dîndeyiz
Ruh rüyâ görmez: Hemen olur, her ne şey derse
Hiç uyanmak istemez! Her kim bu sırra erse
Rûh "Hep selâm" der yâni ben gibi boş lâf etmez
Ne emretse o olur: Cennete tarif yetmez
HAK kimliğinde iken evrene hükmederiz
Zihnimize: "Uyan artık gafletten sen" deriz
Geri döndüğü anda RUH, tende uyanırız
Rüyâ denen hayâlin rengine boyanırız
Asla yorumlayamaz zihin, RUH'un işini
Bebek, nasıl kavrasın dünyâya gelişini
Rûh, Fuad’a girince uyanmaktayız güyâ
Aslında görmekteyiz gözü açık bir rüyâ
Nefsindeki RABB’ini zikret demekte âyet
ZİKRET hatırla demek: Bu emre et riâyet
Rabbini, kendinde haddini bilerek, hissederek ve gizlice, gösterişsiz, sesini yükseltmeden sabah akşam zikret, hatırla ve derinliğini düşün! Gâfillerden olma! [Arâf:205]
Son hatırlayışımda sayıkladığımı duymuşlar:
Allâhu mâî: O, benimle birlikte
Allâhu nazirî: O, şimdi ve burada hazır
Allâhu şâhidî: O, bana benden bakıyor, insana ve âleme şâhit olarak yeter...
