[G-AYRI-DAN KURTULUŞ BERÂTI]
Dil ne bilir şekeri şerbeti
Aldığın lezzeti baldan mı sandın?
Ne arı ne ağaç verir nîmeti
Elmayı, narı daldan mı sandın?
Baharı gönderir, al gelin gibi
Bir hazînedir ki görünmez dibi
O Cemîl’dir, Cemâl O'nun tecellisi
Güzeli yeşilden, aldan mı sandın?
Çok istesen de murâdın olmaz
Takdirden öte inâdın olmaz
O uçurursa senin sevâbın olmaz
Uçmayı kuştan, kanattan mı sandın?
O’nun emriyle göktedir varlıklar
O’nun emriyle yerde kalabalıklar
O dilerse, kavağa çıkar balıklar
Akıp giden hayâtı faldan mı sandın?
Gördüğün göremediğin yüz O'nun
Bildiğin bilemediğin öz Onun
Dediğin diyemediğin söz Onun
Kelâmı dudaktan, dilden mi sandın?
O dilerse, azlar çok olur
O dilerse, varlar yok olur
O dilerse, açlar tok olur
Tokluğu paradan, puldan mı sandın?
O’nun sanâtı, varlığın nakşında
O’nun şefkati ananın bakışında
O’nun rahmeti, hayatın akışında
Suyu pınardan, gölden mi sandın?
Ettiğine bakarsan ateşi tartar
Rahmete bakarsan ümîdin artar
Nefsinle kalırsan azâbın artar
Gönül berâtı, amelden mi sandın?
Kendini var.sayan, her canlının vücûdu mahkeme salonudur, berât eden kıbleye karşı îdâm edilir. Senin ÖZ olduğuna tek ŞÂHİD yeter! Şâhidi olmayan, mahkemesini kıyâm.ete erteler!
Canlı görünenler kitaptır; oku
Silinir kalbinden üzüntü korku
Almak istersen cennetten bir koku
HAY KUR.ÂN'a sarıl, Berâtın doku
MÜBÂREK
kendimiz
𝗢𝗟up𝗦𝗨𝗡alım
[BERÂT•KEN•DİNDEN ALINIR]
Duy.anları berât ettirir bu hitâp, aç kulağın işte âşıklara okunup duruyor bu kitap:
İyi bilin ki, ALLAH DOSTları için geleceğe dâir KORKU yoktur ve onlar geçmiş için de üzülmeyeceklerdir!
[Yûnus:62 Meâli]
KORKU, kaybetme düşüncesinden kaynaklanan, Allah'tan ayrı düşünerek, değerini düşürerek "yalnız biri" olarak tanımlayan her benliği içine çeken, karanlık bir girdaptır.
DOST, velî diye aralarında kendileri dışında bir şey olmayan iki veya daha çok şeye denir. Allah ile arayı açanın iki yakası bir araya gelmez olur, gayrî ne dese, ikilik girer araya!
Sâde bir gölgedir, seni korkutan
Mevlâdan ayıran, gezdirdiğin can
Hüzün ile elem, eğer bâki kalırsa
Âşikâr olur mu gizlenen Rahmân?
TEK•BİR•VARlıktır, görünen elvân
Uyanıp seyreden oluyor hayrân
Sen kendine gel! Gayre gel verme pâye
Ne sultânlar gezer… Hâlî mi meydân?
Elvân: renkler
Pâye: rütbe
Hâlî: boş, sâhipsiz
Kendinden geçmeyen, bulur mu felâh?
Cana sâhip olmak en büyük günâh
Berât dedikleri anla, YOKluk'tur
Ondan sonra alır, insanı Allah
Felâh: Kurtuluş
Berât: Suçsuzluk tasdîki
Varlıktan kurtulanın günahı kalmaz, vergi varlıktan alır, hesap eylemin sahibine, varlık gösterene sorulur. Benlikle varan, her an sorgulanır, her ben diyen, benlik davası güdenin hesâbı mahşerrr.de görülür.
Bak neler oluyor, bilmeden gönül!
Dikeni sevene görünüyor: Gül
Artık yetişmez mi feryâd ettiğin?
Sevdiğine kavuş, bundan sonra gül
Diken ve gül, celâl ve cemâl ayrımı kalmayınca hepsi bir olur, Bir•den gelen güzel olur, her ne etse kabûl olur.
Hayat bir aynadır, gülersen güler
O'nu târîf eder bütün türküler
Lisân-ı hâl ile târîf edilmiş
Manâyı bilmeyen, boşuna diler
Gerçeğin kapısı "Bir şey" olana açılmaz, "hiç•bir•şey" ol.an kapı aramaz.
Cehâleti sevmek, azap değil mi?
Canlı görünenler, kitap değil mi?
Aşka Gel! Kaynağından kendin oku:
El ile yazılan harap değil mi?
Yokluk içine düş.müş insanın, varlık düş(üş)ünden uyanınca, yüzüne su serpilir, berâtı eline verilir, ne var ki "O EL" artık senin benim değildir be yâ hû
[RÛH•UNA MA•SAL]
Ey (aslından uzak) düş.müş canım,
Var mısın bir olup birlikte yükselerek bir rüyâda birikelim
Bu rüyâda sen bir nefessin, geçmekte ol.an bir demsin yâni havasın ve bir kabın, bir kalıbın, bir beden elbisen yok ve sen henüz adı anılır bir şey (eşyânın tekili olan) değilsin!
Boşlukta süzülüyor, havada yüzüyorsun. Ancak ışık vurduğunda görülebilen ufacık toz zerreleri vardır ya, sen o zerre bile değilsin sonsuz sınırsız havada!
Çünkü zerre yâni tozu bulsan zâten hemen çiftleşip maddeye dönüş yolculuğuna başlayacaksın ama toz zerresi bile değilsin işte!
Buna bir misâl olsun diye, nefesindeki havanın, burun çeperindeki nemle birleşince nasıl sümükleşip sonra da havaya temasla donarak katılaştığını kendi vücûd kitabından kolayca okuyabilirsin
Babanın sperminde bir su damlası iken, annenin rahmindeki suya girdiğinde kan haline gelip rahmin çeperine yapışarak sümüksü bir sülük halinde 40 hafta halvet, riyâzât, tekâmül karantinasından sonra İNSAN diye görünmen, DÜNYA EVİNE DÜŞMEN gibi değil mi?
Şu halde sen de Aslı•nın, Kerem olan RAHMÂN'IN NEFESİ'NDEN ÜFLEDİĞİ RUHLA HAYAT BULAN BİR HAVA olduğunu anlıyorsun değil mi?
Dolayısı ile yaratılmış her şey, tek bir nefsten olduğundan doğurgan yani dişildir. Bu sebepten Âdem, Havva'sını kendi nefsinden doğurdu. Çünkü o da nefha-i Rahmân olan nefesten doğdu ve kendisine yüklenen bu ilmi bildi, buldu, oldu.
Varlığın işleyiş yasası bu: her şey birbirini yer ve içinden çıkararak onu doğurur. Ağzımızla yemek yeriz ama dölleyici kelâmı (logos spermetos) yani Hak sözü yine ağzımızdan çıkartarak doğur(t)uruz.
Ağızdan çıkan her nefesle, nefhâ-i Rahmân, yeni yaratılacak şeye üflenir ve ilahi kelâm söylenir. Tıpkı Âdem atamız gibi yapacakları işleri söyleyip onlara İSİMLER vererek EŞYA (şeyin çoğulu) ve OLAYLARI (şeylerin temâsı) insanca doğururuz
İşte böylece, neyi düşünürsek, dikkatimizle ona enerji veriyoruz, bu rağbet, yönelim söz kanalından eyleme dönüşüyor ve hayat devâm ediyor.
Şimdi toprağın yüzüne su serpelim de ecük toz çıkaralım; bu rüyâdan uyandıralım
Gördüklerine ister inan ve hayra yor ister "hepsi hepsi bir rüya, asıl burası gerçek" de gör geç!
Kim bilir belki de asıl geldiğin yerde rüyâdasın...
[B•İN POST•BİR DOST]
Kaynağından çık.an sudan okundu: "Vehim, var zannetme şeytandır, can cânân" O halde, aynı kaynaktan doğduğum kitapta, "şeytân" gördüğüm yerleri, hakîkatinden habersiz, kendini beden sanan, aslından uzak düşmüş, ikilik ve ayrılık ateşinde yanan ve dokunanı yakan diye okuyayım bâri!
Gerçekten de (kendinizi yok olup gidecek beden zannınız) sizden nice nesilleri saptırdı! Hâlâ aklınızı kullanmayacak mısınız?
[Yâsîn:62 Meâli]
Doğmak-ölmek yok! Herkes aynı Rûh'un sâhibi
Bir'den ancak "bir" çıkar! Hep buna şâhit gibi
Yâni doğmamızın ve ölmemizin nedeni
Taşıyor sanmamızdır üstümüzde bedeni
Soyun şu eğri büğrü beden.in.den: ol ışın
Kalbdeki noktadan gir! Rûh'a olsun varışın
Bu hayâl âleminden geç hakîkî âleme
Uyan da artık son ver! Sahte zevk ve eleme
Yitirdim ben ne yazık, bir tek gerçek dostumu
Affet de üzerimden soy şu hayvân postumu
Ölüm yok artık postu cennete serene
Zaman ve mekân hiç gerekmez Hak•erene
Üflediği Rûh, artık meydana çıktığı için
Dünyâ ahiret oldu! Nihâyet için için
Rûh seferdedir, beden savaş çadırı; çadır söküldü mü sultan sarayına döner!
Bir postum var atarım, nerede olsa yatarım!
Mâdem bedeni su, rûhu ateş temizler!
Şu gelen tâze nefesi, uyuyanların yüzüne su serpmek, bekleyenlerin ateşine şûle vermek diye içine çekene selâm olsun...
[GÖZ.BEBEĞİ]
Çemberiyle hapsolur, bir dâirenin çapı
İtmeden anlaşılmaz, kapalı mıdır kapı
Kimse açamaz şemsin yüzündeki o tülü
Gözleri kamaştıran bir ışıkla örtülü
O'na en aziz bebek, gözdeki O noktadır
Her ışın orda biter yâni varlık yoktadır
Hiçbir güneş ışığı giremezdi şu gözden
Işık ile gözümüz olmasa aynı özden
Gözbebeği, Arapça: göz içindeki insân
Çünkü yalnız oradan girer nûr denen ihsân
SEN•BENi göremezsin der! Görünmem demez Hak
Görürsün Rabbi "siyah•nokta" gözüyle baksan
Güneş ışını, camı kırmadan geçip gider
Işık hariç ne geçse, gözümüzü kör eder
Gözünü HAK nûrundan başka şeye çevirme
Kör olursun ahrette! Hayâtın olur heder
BENdüğümü(nü) gösterdim, çözmesini sen başar
Gelinin eşiğini her güvey yalnız aşar
