Ey can,
Dünyada bir garip yolcu gibi ol… [Hadis-i Şerif]

Handır bu gönlüm, ya misafirhâne…

Derd konuklar, derman konuklar, hayâl konuklar, melâl konuklar; mümkün konuklar, muhâl konuklar. Hele hasret, hiç çıkmaz ordan, çıkmaz ordan.

Handır bu gönlüm, yıkık dökük…

Fakir konuklar, zengin konuklar, âlim konuklar, câhil konuklar; gelen konuklar, geçen konuklar. Hele bir hancı vardır, hiç çıkmaz ordan, çıkmaz ordan…

Burada “han” nedir, “hancı” kimdir, “konuklar” kimlerdir? Sorular soru içinde…

Han, bizim gönlümüzdür. Hancı, mürşittir. Konuklar da o gönle giren ve çıkan putlardır. Buradaki fakirden kasıt sadece maddî fakir değildir. Mânevi fakir konuklar da uğrar o hana. Zengin konuklardan kasıt sadece maddî zengin değildir. Evliya da gelir dinler. Kendi bakış açısından câhil konuklar, Allah’tan câhil olanlardır, âlim konuklar ise “ilm-i ledün” bilenlerdir. Dert konuklar, dert yaratan insanlar, derman olanlar, sevdiklerimiz hayâl oldukları için sevdiğimizi zannettiklerimiz, mümkün konuklar analarımız, babalarımız, muhal konuklar sonradan görüp tanıştığımız, sonradan ana baba yerine yükselttiğimiz kişilerdir. Ama bunların hepsi zamanla gelir geçer. İnsanın mürşidi, mürşidindeki Allah tecellisi ve hakîkat-i Muhammediye orada bakîdir.

Hasret bir han, ben hancıyım hasret bir yol, ben yolcuyum.
Hasret kalem, bense yazı hasret mîzan, bense mahşer,
Hasret bir saz, ben bin nağme hasret çile, bense derviş..
Hasret çarmıh ben bir mahkûm hasret kılıç, bense şehîd..
Hasret deryâ, ben bin dalga.. Yüzer.. Yüzer.. Yüzücüyüm..
Hasret sırat ben bir yolcu…
Geçer… Geçer… Geçiciyim..

… Sadece hancı değil han da yolcu… yani yol bile yolcu ey insan! Bu satırları okuduktan sonra “acaba hangi konuklar benden geldi geçti” diye bir sefere çıkana hasretle aşk olsun ya huu