Şu yolda 40 senedir attım adım, daha hala beni ben anlamadım…

En güzel vuslatı tattırmak için cennette, bize gündüz-gece zehir ettigi hicrana şükür (1879-1953)

Hicrân kucağında tuttuğum sırdaş
Çağlamış, bulanmış, durulmuş olsun
Sözüne, sazına güven de yanaş
Kulağı ezelden burulmuş olsun
Boş kafa gezdiren seyyahlar gibi
Keşkülünün delik çıkmasın dibi
Âriften anlasın seçsin garibi
Hakikat yolunda yorulmuş olsun
Taban tepmiş olan gam kervânında
Dostunu konuklar tatlı canında
Koçlar gibi duran pîr meydanında
Arslanlar yurdunda kurulmuş olsun
Gel dese de bakma nâkes aşına
Bir fırsat arar da kakar başına
Dostun nâmerd dehrin mihenk taşına
Felâket pazarında vurulmuş olsun
Duysun aşkın elinden rebâbı
Okusun alnında çile kitâbı
Neyzen gibi günâhının hesâbı
Mezara girmeden sorulmuş olsun (Çemberlitaş, 1908)

Ey zavallı insan! Ölümsüz bir canın var; neden boş yere ölümden korkuyorsun? Sen, Allah’ın bir nuruna mâliksin; bu nurla sen, o daracık mezara nasıl sığarsın? Gönlünü hoş tut; alem, sende bulunan o incinin, o ilahî emanetin yüzünden, baştan başa altın kesildi! Gönül verdiğin o güzel varlığa benzer bir güzel nerede var; öyle bir güzeli gösterebilir misin? Beden, aşk ile arkadaş olunca, onunla düşüp kalkmaya başlayınca dayanamadı da, kendini fazlaca şaraba verdi! Ey hoca; neden benim bu halimden ürküyorsun da, bana bakıp yüzünü ekşitiyorsun? Renksizlik aleminde, mest olup kendinden geçmek var, şuhluk var! Ey vâiz efendi; senin gönlün neden böyle daralıyor, neden kendini gamlara kederlere kaptırıyorsun? Herhalde, senin aşktan haberin yok! Bu kadar kedere kapılma, bu kadar çok gam yeme! Ne zamana kadar böyle yaslara gömüleceksin? Sen, acılar çekmeye, yaşlara gömülmeye layık degilsin! Bizim sana bağışladıgımız o sevgiyi kaybetmedinse, gamı kederi bırak da bizimle beraber ol, bizimle aynı renge boyan! Ey Sevgili! Verdiğin nûrla, can, öyle manevî bilgiler elde etti, öyle derin bir deryaya daldı ki… Buyur ey efendimiz, buyur; sana da de şerab dolu kadehler var!… [Hz. Pir Mevlana]

Bu da geçer ya huu