Dîger rû’yâ: Bizüm ‘Ali Çelebî gitdükden sonra yedinci gice rû’yâda gördüm ki bir kimse gelüp baña dir ki: “Senüñ hâneñde defîne zuhûr eyledi.” Fakîre dahı ‘azîm mesrûr olup ol mevzi’e varup gördüm ki bir câhuñ agzına yekpâre bir mermer komışlar. “Defîne bunuñ altındadur” dirler. Ben dahı mermeri kaldurup câhuñ içine bakdum. Bir nerdübân gördüm. Nerdübândan aşaga inerken bir latif rüzgar eser ki câna safâ virür, ta’bîr olmaz. Bu mevzi’de rûzgâr kandan gelür diyü ta’accüb iderken bir kimse dir ki: “Bu rûzgâr Medîne’den gelür. Bu yol Medîne yolıdur ve ravza-i şerîf yakındur” didiler. Benüm tahayyürüm dahi ziyâde oldı. Nerdübânuñ nihâyetine geldükde bir latîf çeşme, kurna mesâbesinde yapılmış. Katı latîf a’lâ suyı var ki âb-i hayâta benzer. Andan bir mikdâr su içdüm. Dahi biraz gitdükde bir a’lâ bâgçe gördüm. Bâgçe hâ. Mukâbelesinde Ravza-i Resûlullah. “İşte bu bâgçe Medînedür, işte Ravza” didiler. Fakîre dahi şevkümden serâsime gibi olup Ravza-i şerîfe yüz sürüp gözüm yaşın tazarru’ ve niyâz idüp ‘isyânum yâd idüp şefâ’at taleb idüp recâ iderüm. “Şefâ’at yâ habîbullâh” diyü derdle gözyaşların dökerüm. Hattâ bir iki beyit okurum. Beyit: evvel ü âhır vücûduñdur sebeb her devlete / el-meded ey destgîr-i evvelîn vü âhırîn / haşre tahsîs itme sultânum şefâ’at-kârını / ‘âlem-i dünyâda da ol destgîr-i ‘âcizîn. Okuduğum beyit budur. Ba’dehû murâdumca tazarru’ niyâz itdükten sonra geldügüm yoldan yine taşra hâneme çıkdum. Ol câhuñ agzını yine mermer ile kapadum. Ya’nî kimse vâkıf olmaya. Bir nâdân oña yol bulmaya. Mahsûs kendüm içün hıfz eyledüm. Bir mertebe mesrûr oldum ki dünyada öyle sürûr olmak mümkin degüldür. Ya’nî öyle yâdigâre lâyik oldum ki günde on kere murâd itsem Ravza-i şerîfe yüz sürmek mümkindür. Ta’accüb eyledüm ki Medîne-i Şerif bu kadar mesâfe-i ba’îd iken nice yakın oldı. Bu esnâda bana bir kimse dir ki: “Bu yol Medîne’ye arkurı yoldur. Gayrı yolı altı aylıkdur, ammâ Allâhü te’âlâ sana bu arkurı yolı virdi. Kaç kerre isterseñ varmak mümkindür” diyü. Bu safâ ve sürûr ile uyandum. Temme.

Başka bir rüya: Bizim Ali Çelebi gittikten sonra yedinci gece rüyada gördüm ki birisi gelip bana şöyle dedi: “Senin evinde define çıktı.” Fakîre, çok sevindim ve oraya vardım, gördüm ki bir yerin ağzına bir mermer koymuşlar, “define bunun altında” dediler. Ben de mermeri kaldırıp yerin içine baktım. Bir merdiven gördüm. Merdivenden aşağı inerken hoş bir rüzgâr esti ki cana zevk verir, anlatması imkânsız. Orada durmuş “bu rüzgâr nereden geliyor?” diye şaşırmışken birisi dedi ki: “Bu rüzgâr Medine’den geliyor. Bu yol Medine yoludur. Ve o mübarek mekân (Ravza-i Nebî) yakındır.” Benim şaşkınlığım iyice arttı. Merdivenin sonuna gelince hoş bir çeşme gördüm, kurna gibi yapılmış. Çok iyi, çok tatlı suyu vardı ki, hayat suyuna benziyordu. Biraz su içtim. Biraz daha ilerlediğimde güzel bir bahçe gördüm. Bahçe ha. Karşısında Resulullah’ın kabr-i saadetleri. “İşte bu bahçe Medine’dir, işte Ravza” dediler. Fakîre, şevkimden sersem gibi olup mübarek Ravza’ya yüz sürüp gözyaşları içinde niyaz edip isyanımı hatırlayıp şefaat diledim. “Şefaat ya Habibullah” diye dertli gözyaşları döktüm. Hatta bir iki beyit okudum. Beyit: Evvel ü âhir vücûdundur sebeb her devlete / El-meded ey destgîr-i evvelîn vü âhırîn / haşre tahsîs itme sultânum şefâ’at-kârını / ‘âlem-i dünyâda da ol destgîr-i ‘âcizîn. Okuduğum beyit buydu. Sonra dilediğimce af ve merhamet dileyerek yalvardıktan sonra geldiğim yoldan yine dışarı, evime çıktım. O yerin ağzını yine mermerle kapadım. Yani kimse öğrenmesin. Aptalın biri ona yol bulmasın. Özel olarak kendime sakladım. Öyle sevindim ki dünyada böyle sevinmek mümkün değildir. Yani öyle bir yâdigara eriştim ki günde on kere istesem o mübarek mekana yüz sürmek mümkün olacak. Medine’nin o kadar uzak mesafedeyken böyle yakın olmasına şaştım kaldım. Bu esnada biri bana der ki: “Bu yol Medine’ye kestirme yoldur. Öteki yolu altı ay sürer ama Allahu teala sana bu arka yolu verdi. Ne kadar istersen varmak mümkündür.” diye. Bu keyifle, bu sevinçle uyandım.

* Bir diğer rüyâ mektubunda görüşmek üzere hoşça bakın zatınıza efendim…