Bu hâzinenin tılsımı Âdemin cismidir
Hâzinenin mâdeni, aslı ise insanın canıdır

Gel ey dil ehli söylet yine sâzın
Gönülden nutka cem’ eyle niyâzın

Dilinde var iken fırsat revân et
Bu (dördüncü) fazîletten beyân et

Bilirsin fazl-ı Şâh’a yok nihâyet
Gücün yettiğini eyle rivâyet

Olursan cümle ‘ilm içinde mâhir
Tamâmın diyemezsin bunun âhır

Eğer kağıt ola yerler felekler
Yazarsa cümle âdemler melekler

Tamâm olmaya bil vasf-ı Hayder
Kitâbet etseler erince mahşer

Tevârihten ne denli dinledinse
Rivâyatın sahîhin anladınsa

Bize ondan beyân eyle karındaş
Ki müm’inler işitsin onu kardeş

Var iken elde fırsat söylesin dil
Geçer durmaz çü devrân fânidir bil

Zâyi etme demi nutku âğâz eyle
Sakın bu fırsatı fevt etme söyle

Cihân dâr-ı fenâdır geçti bilgil
Fenâya verme gönül çâre kılgil

Bekâ dârına çün ‘azm edeceksin
Bu menzilden bilirsin gideceksin

Fenâda, kıl bekâ dârına dirlik
İkilik perdesinden geç eyle birlik

Cihan zînetini ko fahr ihtiyâr et
Sana sen lutf eyle kendini yâr et

Cihan yar-î vefâsızdır vefâsız
Sen onu sevme ol senden vefâsız

Hevâ-yı nefsi ko Rahmân’a uy
Sana kim dedi var şeytâna uy

Riyâzet ile şehvânî marazdan
Ki divlik hâsıl olur bu garazdan

Münezzeh kıl özün levh ü la’abdan
Ki Haktan ayrı düşme ol sebepten

Özünü kurtar bu zulmânî kafesten
Henüz ayrılmadan cismin nefesten

Adın zâhid, urursun kuru lâfı
Riyâlı dirlik olmaz sana kâfi

Özün sofi derviş ü sûfi oldu bayık
Umarsın kim kıla izzet halâyık

Elin rızkın yeyip dirsin yalanı
Buna benzer kamu fi’lin kalanı

Eğer zendir püserdir el verirsin
Eline girse halkı yalvarırsın

Hemân arzu-yı nefsinde yürürsün
Özün zâhirde sûfi gösterirsin

Eğerçi sûretin Âdem özün div
Azıtıp ancaları eyledin rîv

Ki muhibb ola bu mahlûk serâser
Sana olmaya şöhrette berâber

İşin sonunu yâd ele ey miskîn
Dimağını eyleme kibr ile pür-kîn

Sana eğer izzet ederse halâyık
Bu resme tasdîk olunmaz hakâyık

Sana put olmasın bû cehl-i nâmûs
Yakınlık oduna yak şem’-i fânus

Riyâ-yı fi’ilini hep terk kılgil
Nasîhat dinle dilde berk kılgil

Fesâda vermiş emmâre dimâğın
Hazân-ı şek yıkıp bostan u bâğın

Dışın sûfi için dopdolu şektir
Bu resmile kişi hilkatte eşektir

Sıfâtın Âdem ü fi’ilindir ayı
Ne umarsın bu şirketten mürâyî

Bu şeytânî sıfattan gel berî ol
Erenler bâbının hâk-i deri ol

Ra’iyyet olma şeytan zümresine
Sana zecr olmasım erince sine

Erişmeden sin içinde azâbın
Niçin vermeyesin rûşen hesâbın

Güni balçığıla pinhân edersin
Niçindir sen sana bühtân edersin

Özün div etme insaniken adın
Ne idi bu kudûretten murâdın

Çün evvel bu idi maksuda ermek
Yakınından yakın ol Hakkı görmek

Hadîs içre bu söz meşhûr olupdur
Ki Kendiözün bilen Hakkı bilipdir

Kâle nebiyyü aleyhisselâmü müşfik
Men arefe nefse fekad arefe Rabbe

Özün bilenden olur tâlib-i âgâh
Bilir her yerde hâzırdır çün Allah

Muhît olan yakın olur cihâta
Eğerçi nutku her türlü ona

Gözün görüben işittiğini dil
Ona âsân bilirsin cümle müşkil

Onun nutkunu bil ehl-i yemîn ol
Kamu vesvâs-ı şeytândan emîn ol

Hakkın nutkunu Haktan bilme ayrı
Bilirsen olasın cehlile sayru

Sana kimdir diyen bî-marifet ol
Eriş mâ’nîye rahmanî-sıfât ol

Riyâzat kılıcıyla şehvâtı kes
Gazab hod hilmile zâil olur pes

Tevâzu birrle kes kibrin başını
Çü kibr ider erin zâyi’ işini

Hased başını kes sıdk ile dervîş
Haseddir âdemi iden bed-endiş

Kanâ’at eyle hırsın boynunu vur
Ki kılmasın seni Allah’dan dûr

Edeb hulk u tevâzu hem sehâvet
Eğer insan isen eğer kıl sana âdet

Riyâ-yı fi’lini terk eyle kamu
Revâ mı hilkât-i insana tamu

Çü sensin rûy-ı arzine halîfe
Ne layıktır olasın ehl-i cîfe

Özünü tanı evlâd-ı Âdem
Ne hilkatsin yakîn ey nûr-ı âlem

Yakîn bilgil ki sen ey nûr-ı dîde
Senin için halk olundu âferîde

Özün sultan iken kulluğu kâbil
Revâ mı olasın şekl-i şemâil

Revân hıfz eylegil esmâ-ı zâtı
Tecellî eyle ondan her sıfâtı

Yemînî’nin sözü rûşen beyândır
Eğer fehm edersen güneş ayandır