Kalb âyinesin mücellâ edesin, tecellîler ire Hak’dan göresin,  gönül mirât-ı Hak’dır pâk eyle, görünür bu mirâtdan idrâk eyle

Hamd zikri ile söze başlayalım
Diken ağacına gül aşılayalım
Kendini arayaan sâlikin, kalbinde gayb âlemine âit nûrun belirmesi, ilâhî feyzin müminin kalbinde zuhûr etmesine “tecellî” denir.

Vücûd, anda olduğu gibidir. Tecellîyât, zamandaki zuhûrudur yâni güneş bir ammâ tecellîsi cisme göredir. Söz, tecellîye, tecellî mazhara göredir ve aslâ tekrârı yoktur.

Tecellîden nasîb erdi kimine, kiminin maksûdu bundan içeri

Fā‘ilātün, fā‘ilātüni fā‘ilün vezninde, tecellîyât beyânında âteşîn bir murabbâ:

Kâinâta ‘ibret-ile kıl nazar
Cân gözün aç gel berü Allâh’ı gör
Mazhar-ı Hak-durur bu kamu eşyâ
Cümlesinden semme vechu’llâh’ı gör

Görünür cümle eşyâda cemâli
Sâni‘ oldur gör sun‘unda kemâli
Gören bilir anlar pes bu kâli
Pes anuñ kalbinde sırru’llâhı gör

İşidir cümle ene’l-Hak nidâsın
Cümlede hâzır görür pes Hudâsın
Verir rûhuna her demde gıdâsın
Gel berü insânda rûhu’llâhı gör

Aldanmaz pes zâhidin ferdâsına
Gavvâs olur hakîkat deryâsına
Bugün bunda vasl olur Mevlâsına
‘Ârifin kalbinde beytu’llâhı gör

Kanda nazar kılsa Mevlâ’yı görür
Cümlesinde ol Hakk’ı hâzır görür
Her nefesde ‘arş üzre cevlân kılur
Gel berü kalbinde ‘arşu’llâhı gör

Hak Mûsâ’ya eyledi oddan nidâ
Ene’llâh geldi şecerden hem sadâ
Beşerden kılsa ‘aceb mi ol Hudâ
‘Ârifin kalbinde gel Allâh’ı gör

Gönüldür beyt-i Hudâ bu bedende
Hakk’ı görmek dilersen gel gör anda
Her ne kim var-ise sendedir sende
‘Âkil-isen baķ sıfātu’llâhı gör

Kamu ‘âlemlerin bilen Hudâsın
İşidir cümlesinden Hak nidâsın
İsteyen bulur görür pes Hudâdın
‘Ârif-isen anla zâtu’llâhı gör

Benem diyen oldur pes gökde yerde
Görürsün anı neylüğünü vü yerde
Benlik ve senlik bir addur gayride
Ver özün gel fenâfi’llâh olagör

Bu mevcûdâta bakıp gayr görme
Bu nakş-ı fânîye gel özün verme
Nazar kıl gel Hak’dan yüzün çevirme
‘İbret-ile bak gel nûru’llâhı gör

Eğer gâ’ib eğer ki hâzır oldur
Eğer bâtın dahi hem zâhir oldur
Yerde gökde cümleye nâzır oldur
‘Âlim oldur andan ‘ilmu’llâhı gör

Eğer sen de erişeydin nûra
Kamu keşf olup geleydi zuhûra
Kamu gâ’ib gelirdi huzûra
Can gözün aç sırr-ı vechu’llâhı gör

Eğer ol bir-ile sen bir olaydın
Bu benlik hicâbından kurtulaydın
Sen de maksûdunu sende bulaydın
‘Âşık-isen sen de ‘aşku’llâhı gör

Eğer fânî olaydın pes özünden
Hicâb perde ref‘ olur-idi gözünden
Nikâbı ref‘ ede-y-di dost yüzünden
Kıl özün fânî gel zâtu’llâhı gör

Eğer varlık dağı olaydı fânî
Erinî olur-idi len-terânî
Yolına terk eyle gel cism ü cânı
Kalbinde pes muhabbetu’llâhı gör

Senin varlığın uş benzer hayâle
Sen ve ben gidicek ol bâkî kala
İkilik düşürür seni vebâle
Kesreti ko gel vahdetu’llâhı gör

İkilik olmaz anın vahdetinde
Dahi vahdet bulunmaz kesretinde
Kamusı gark olupdur rahmetine
Fenâdan geç gel likâu’llâhı gör

Bir ol bir-ile pes dirlik bulasın
Hayât bulup ölümden ķurtulasın
Ol dost-ile erip vuslat bulasın
‘Ârif-isen gel bekâ bi’llâhı gör

Nitekim sende senlik ola bâkî
Birleyemezsin sen anla ol Hakk’ı
Yine zâtını anun zâtı birler
Anla gel vahdet-i zâtu’llâhı gör

Cümle a‘dâddan murâd yine birdir
Cümle a‘dâd yine birden sayılur
Cümle birden görünür pes ne sırdır
Kıl nazar ‘ibret-ile sırru’llâhı gör

Görünür ol sen anı göremezsin
Pinhân sanırsın ana iremezsin
Hicâbı aradan ref‘ edemezsin
Gel berü gel nûr-ı fazlu’llâhı gör

‘Âkil-isen ‘ibret-ile kıl nazar
Cümlenin sırrını Hak sende yazar
Bursevî’den tâlib-isen al haber
Cân gözün aç ‘ârif-i bi’llâhı gör

Muhyiddin Halifetü’l Uşşâkiyyü’l Halvetî [v. 1680]
İbn-i Ali Efendi  ibn-i Ahmed Câhidî Bursevî

Kerem kıl yâ Rab murâda erişsinler, tecellî ķıl cemâlini görsünler, feth eyle sana doğru yol bulsunlar, cümlesini râh-ı Hak’dan ayırma…