Vaktiyle sosyal paylaşım mekanlarında sızan nükteleri, yeri belli olsun, özünüze tesir eylesin, bir hayra vesile olsun diye derleyip topladık. Şifâ olsun efendim…
Haydi! İşte oruç ayı, sabır nöbeti geldi. Bir iki gün olsun testiden ve kâseden söz etme. Can pamuğunun beden kozasından çıkması için gökyüzü sofrasının etrafında gezin dur… Müjde dostlar Ramazan ayı geldi, ağzı mühürleme zamanı gelip çattı; dudaktaki lezzeti göstermek için oruçla dudakları mühürledi. Mâna kasesini sun bomboş mideye, gizli sevgiliyi can gözü görür elbet… Oruçla bir an kötü huylarından arınırsın, erenlerin peşine düşer, göklere yükselirsin; orucun mana ateşiyle mum gibi yanar nur olursun. Lokmanın karanlığına esir olursan toprağa lokma olursun! Ne mavi gökkubeye aldanıp maskara olmuşuz ne de üç günlük güzele gönül vermişiz. Sen, oruçluyken vasıtasız rızık veren olduğun için biz de orucun kulağı küpeli kulu-kölesi olmuşuz.
Kin, nefret, öfke, şehvet, kıskançlık, yalan gibi nice binbir yarayla, ete kemiğe bürünüp insanız diye dolaşıyoruz; oysa en büyük yaradır insanın içi… Güneş temize de vurur, kirliye de; bu öyle amma gene de şu can pisliklere bulanmış tenden, günah yükünden tertemiz bir hale gelecek, arılık alemine gidecek…
A hiçbir şeyden haberi olmayan yürü, apaydın suya ulaş da o arılık, o aydınlık, seni bulanıklıktan, tozdan topraktan kurtarsın, arıtsın. Beden hırkanı aşk için rehine ver; tertemiz ol a temiz er, temizlik vakti geldi çattı…
“Yiyiniz, içiniz” emri şehvet için bir tuzaktır, ondan sonra gelen “israf etmeyiniz” emriyse temizliktir. [7:31]
Müjde mü’minler “Temizlik Denizi” olan Ramazan-ı mağfiretnişân geliyor, temizlik zamanıdır… O’nun şifa eliyle her şey çok güzel olacak…
Sultanım, herkesin kulağına gizlice bir nüktedir söylemiş; herkesin canına bir başka haberdir duyurmuş.
Kullar arasında savaş var, diriler arasında kin gütmek… Cümlesinden yapıp eden ancak O. İşte sana güzel mi güzel, nazenin bir dost…
Güle tatlı, güzel bir söz söylemiş, güldürmüş onu… Buluta bir nükte söylemiş, iki gözünü de yaşlara boğmuş. Gül der ki: muhabbet meclisinde olmak ne hoş; bulut der ki: ağlayış daha iyi… Hiçbiri diğerinin öğüdünü tutmaz, sözüne kanmaz.
Dala oyna demiş; yaprağa el çırp… Göğe çark ur demiş, yeryüzünün çevresinde döndedur.
Akla uç git demiş; aşka şaşır da kal… Sabra da bir güzelin gamıyla kan ağla demiş.
Yüze, bir güzelce gül demiş; saça, yüze perde çek… Rüzgara da o nergizin yüzünden kap perdeyi demiş.
Dalgaya coş demiş, arı duru sudan uzaklaştır köpüğü… Gönüle de hadi demiş, her güzelin yüzüne bak gitsin. Arife her gördüğünü güzel, güzelliği O’ndan bil demiş.
Her yanda bir alâmet, her solukta bir kıyamet…
İşte böylece bu nükteyi anladıysan, daha dünyada cennet, cehennem…
Ey dil bu yeter iki cihanda sana iz‘ân
Birdir bir iki olmaya yok bilmiş ol imkân
Hak söyleyicek sende senin ortada nen var?
Âlemde heman ben dediğindir sana noksan
Ey yaprak, elbette bir kuvvet buldun da dalı yarıp çıktın. Ne yaptın da zindandan kurtuldun? Ne olur söyle de biz de şu mahpushanede senin yaptığını yapalım, şu hapisten kurtulalım.
Peygamber demiştir ki: “Her kim sırrını saklarsa çabucak muradına erişir.” Tohum toprak içinde gizlenince bu gizlenme bahçenin yeşillenmesiyle neticelenir. Bu derd ü gam, bela vü cefa çekmeler ocağın posayı gümüşten çıkarması içindir. Serkeş sûreti, eziyetle eritip mahveyle ki onun atında define gibi bekleyen vahdeti göresin!
Ölmüş tohum, can buldu; toprağın gizlediği sır meydana çıktı şimdi. Meyveli dallar neşeyle nazlanmada, meyvesi olmayan kök utanıp gizlenmede. İşin sonunda can tohumları da böyle olur; iyi ağaç, devletli dal belli olur, meydana çıkar.
Bak şu bekleyen sürü senin süründür. Sürü uykuya dalmış; sağda solda kurtlar dolaşıyorlar; fakat köpeğimiz de çoban kalkıyor diye havlamada.. Sen yönünü bu yana dön bu yana… Gül bahçesinden sırlar duy, harfsiz, sessiz hakikatler işit ey bülbül, o masalı anlayabilirsen sen de sazına düzen var, o nağmeyi çal dur…
Ey dost,
Ömür yarının ümidiyle geçip gitmede, gafilcesine kavgalarla, gürültülerle erimede. Ömrünü içinde bulunduğun bugün say; bir bak bakalım ne sevdayla geçiyor? Gah kese kavgasıyla, gah kâse ümidiyle gidiyor ömrümüz; her nefes ömür sermayen erimede. Ölüm bir bir çekip alıyor bizi; akıllıların beti benzi onun heybetinden sararıp soluyor. Ölüm yolda durmuş bekliyor; ticarete dalansa seyre seyrana gitmede. Ölüm anıştan da yakın bize; fakat gaflete dalanın aklı ondan uzaklaşıp nerelere gitmede bilmem ki…
Ey can,
Bedeni besleyip geliştirmeye bakma, sonunda kurban olacak zaten; gönlü beslemeye bak, çünkü odur yücelere giden. Şu leşe yağlı ballı şeyleri az ver; çünkü kalıbını besleyen rezil rüsvây olup gidiyor. Cana yağlı ballı tefekkür, idrak, aşk gıdasın ver de gideceği yere kuvvetli gitsin. Nicededir saksıyı süsleyip durduğun yeter, gönül çiçeğin su bekler.
Ey ümidi gözleyen!
Ama sen yine de sevgilinin azarını görüp de ümitsizliğe düşme; oruç zahmetinden sonra bayram günü gelir çatar. Bil ki azarlama oldukça sevgi de vardır; her eksik tamam olmada, kemale doğru çekilip gitmede…
Ey Rabbimiz!
Kuruyan gönül çiçeğimize can veren senin vuslat yelindir, ümit dalına bir esinti gönder. Yüce bir yardan aşk seli geldi, Habibin aşkına olsun vuslatınla bir bend kur o sele…
Madem halis bir niyetle bu sözü tutmaya and içtin, hal ve meal bakımından tuzakların afetinden emin olasın. Bu tehlikelerle dolu pusu yerinde ebedî olarak uyanık bulunasın; öyle olsun ey âlemlerin Rabbi!
Unutma beyaz bir kağıda yazı yazarsan o yazı, kağıda bakar bakmaz okunur… “Onlar severler onu; O da onları sever” [5:54] makamı, kimi severse en küçük kusurunun bile yüz binlerce karşılığını verir; en önemsiz kusuruna dahi yüzbinlerce günah yazar; ama başkaları, dağlar kadar günah işlese kusurlarına bakmaz onların. Kimin başını ovaya saldılarsa bil ki bu, yabancılık alametidir!
Bu söz, yoksullar padişahının armağanıdır. Allah sözün ve tabi olanın kadrini yüceltsin…
Boya, boyacının o şeyi bizzat kendisinin görmek istediği, başkalarına görünmesini istediği haldir. Sıbgatullah [2:138] “Allah’ın boyası” O’nun bizi kendi nazarında görmeyi, başkasının nazarında görünmeyi murad ettiği haldir.
Alırsın, küpüne daldırırsın; hepsini de bir renge boyarsın… Hepsi de can kesildi mi senin ışığını verir, senin izini gösterir.
Allah’dan daha güzel boyası olan kim? Çağın gürültüsünden, zamane kirlerinden el aman… Ya ilahî, bizleri ten mezbelesinden kurtar da en güzeline boyadığın Hazreti insan makamına eriştir. İşte bu makamı, yaratılmışların efendisi hürmetine bize kolaylaştır ya huu
Güneşi, bende bir zerrecik dahi ihtiyâr bırakmadı. Benim ihtiyârım olursa O’nun ihtiyârı nerde kalırdı zaten! Yaprak gibi yukarıdan aşağı sallanır, kucağından başka bir yere düşerim diye tir tir titrerim…
Her ne günah ettiyse peşiman yaprağını ayırma dâmeni pâkinden; ellere, yellere verme; ala yellere, bora yellere, kara yellere, kara yellere …
Ben garibim, Sen inâyet eyle Allah aşkına…
Hak Dostu: – Sen gitmeden O gelmez
Halk: – Ben Hakkım (ene’l Hak) deme; O Haktır (Huve’l Hak) de kurtul
Hallac: -Ben zaten öyle diyorum ama siz O’nun gâib olduğunu söylüyorsunuz. Gâib:Gözönünde bulunmayan, hazır bulunmayan
Huve: O. 3. tekil şahıs zamiri esk. muhatap gâib
Ene: Ben. 1. tekil şahıs zamiri
Olayı karşıdan seyreden İbrahim Fahreddin Efendi bu manzara karşısında durur mu? Hamiyet-i diniyesi şahlanır. Zaten işgalcilerin tutumunda ötürü bıçak kemiğe dayanmıştır. Eliyle gel diye işaret eder ve çağırır Fransız subayını yanına. Fransız subay; Fahreddin Efendi’nin nur çehresinin heybetine kapılır koşa koşa gelir. Nefti yeşil Cerrahi tac-ı şerifi ile, simsiyah cübbesi ile adeta nuranileşmiş bir çehre karşısında basireti bağlanır Fransız Subayın, selam vermeyi unutur. Az önce subayın Osmanlı askerine yaptığı el kol hareketlerini tekrarlar Fahreddin Efendi ; hal diliyle “Hani Selam” der. Ardında da bir Osmanlı tokadı aşkeder ki yeniçerilerin talimlerinde mermere attıkları tokat gibidir. Haydarpaşa Garı tokadın şiddetinden inler. Fransız subayı; Osmanlı tokadı ile bir seksen iki doksan uzanır kalır yere. Manzarayı gören işgalci askerler bir şey yapamazlar, döner arkasını gider İbrahim Fahreddin Efendi.
Eğer aşkı seversen cân olasın 