Ey insan,
Yeryüzünü (sizin için) bir dinlenme yeri yapmadık mı? [Nebe’, 6]

Ey çaresiz aşık! Beri gel, görüş sahibi ol, her şeyin aslını gör! Her şeye bakıp duran, fakat aslını göremeyen kişilerden, bakan körlerden olma!

Ey terbiyeli, edepli, yumuşak huylu kul! Sen çocuk gibi bedenin esiri olmuşsun. Esirlikten, zavallılıktan kendini kurtar! Sen artık çocuk değilsin, akıl dişlerin çıktı. Onları göster de, mana dünyasının yemeğini yemeğe hazırlan!

Ey yalnız dünya nimetlerine gönül veren, ey mıh gibi yeryüzüne çakılıp kalan, ötelerden, gönül şehrinden uzak düşen zavallı! Cenab-ı Hakk, Kur’an-ı Kerim’de söz incileri dizerken “Biz yeryüzünü bir beşik yapmadık mı?” diye buyurdu.

Serlevha ayet-i kerime’de geçen MİHAD, bir beşik ve karyola gibi döşenmiş, hazırlanmış döşek demektir. Yeryüzü insanlar için uzay boşluğu içinde böyle döşenmiş bir döşek gibidir. Önce bu döşek hazırlanmış, insan bu döşekte doğmuştur. Bu döşekte yaşamakta, yine bu döşekte konaklamaktadır. Peki siz hayatı boyunca beşikte kalan bir insan gördünüz mü? Yürümek ve Hakk’a koşmak zamanı gelmedi mi?

Ey gönül ağla, gönülde hükmeden sultanı bul
Sen seni terk eyle, sende sâhib-i fermânı bul

Gerçi bu ayağa kalkış “şartlara uyum gösterenin” işi değildir. Menfaati şartlarla bütünleşenin, inancı ile şartlar arasında harmanlama yapanın, inancını unutmayı adet haline getirenin işi hiç değil!

Tam da burada “hicret” ten bahsetmek gerek ki hicret “inancın yaşama şartıdır”. Malumâliniz olduğu üzere 26 Safer’den 12 Rebîülevvel’e doğru üzerimizden gelip geçen zamanlar Hak Nebi’nin hicretine başladığı demlerdir.

Böylesi bir hicret muhasebesi anında kulağımızda 231. Mest mp3 olan Zirgüle makamında bir ilahi vardı; Mevladan tesirini halketmesi niyazı ile sizlere de sunalım…

Eğer ağaç hareket etseydi, yani bir yerden başka bir yere gidebilseydi, ne testere eziyetini çeker, ne de çeşitli işlerde, çeşitli yerlerde kesilir, biçilir, cefalar çeker, yaralanır, berelenirdi. Eğer güneş ve ay, dönüp durmasalardı, sağır kayalar gibi oldukları yerde durabilselerdi, ne güneş ışıklar saçarak dünyayı aydınlatır, ne de ay ışığı geceleri hoşça nurlar saçardı. Bak da gör, Yusuf (a.s.) babasının kucağından ayrıldı. Yolculuğa çıktı. Ta Mısır’a kadar gitti de orada eşsiz bir makama ulaştı. Şunu da gör ki: Ahmed (s.a.v.) Mekke’yi bıraktı, Medine’ye hicret etti; sonra ordu çekti, gelip Mekke’yi zapt etti. Birazını gösterdim, birkaçını saydım. Geri kalanını sen bil, sen öğren. Kendi huyundan, Hakk’ın huyuna ulaş! [Hz. Pir Mevlana]

Hicret, Allah Rasûlü (sav)’nün, insanlığın, hayat takviminde, dönüm noktası olan büyük bir sünnetidir. Onun için her mü’minin gönlünde Peygamber aşkı ile yanyana bir hicret sevdası yatar. Lakin hicret ancak, kendi Mekke’sindeki 13 yılı yaşadığına inanan mü’minin gönlüne gerçek boyutu ile düşer. Bu mü’min bilir ki, hicret bir kaçış değildir, körü körüne bir yolculuk değildir. Hicret parıltısı uzaktan sezilmeye başlanmış bir şafaktır. Ve o şafak, Mekke’deki 13 yılın çilesi içinde sökecek bir kıvama ulaşmıştır. Muhammed İkbal der ki:

“Şafak binlerce yıldızın kanı akmadan sökmez”

Hicreti anlamak içi bu 13 yılı da iyi değerlendirmek, Allah Rasûlünün ve O’na ilk bağlanan mü’minlerin yaşadığı ortamla bizleri hicret özleyişine götüren ortam arasında, onların direnme gücü ile bizim gücümüz arasında onların bir kıvam farkı bulunup bulunmadığına iyi bakmak lazımdır.

Peki neydi Mekke’deki 13 yılın karakteri? Allah Rasûlü, “Ey sarınıp bürünen peygamber! Kalk ve insanları uyar. Rabbini yücelt. Elbiselerini temizle. Pislikleri (Putları) defeyle.” emriyle ayağa kalktığı zaman, koca dünyada tek başınaydı. Dünya dolusu insan ve onları İslâm’a, Allah yoluna çağırmakla görevli bir tek müslüman. Allah elçisi… İslâm’ın yayılmasına bu noktadan bakarsak, Mekke’deki 13 yılın ne kadar zorlu bir geçit olduğunu belki daha iyi anlayabiliriz. Peygamberin o anki duygularına sırdaşı olmak için İslâm’ı hazır bir miras gibi değil, tek başına sırtlanılmış bir emanet gibi telakki etmeli değil miyiz?

Allah elçisi, bir süredir, gönlü vahyin ikliminde ısınmaya başlayan Hazreti Hatice’ye soruyor: – Kim inanır bana şimdi?
Şu yalnızlığı bir tasavvur etmemiz gerek. İslâm’ı tebliğ için bu kaygıyı hayatımızda bir kere duyabilsek ne olurdu…

– Kim inanır? Bir tek Muhammed (s.a.v) e göre dünya o kadar geniş ki… İnsanlar o kadar çok ki… Kurulu düzen İslâm’dan o kadar uzak ki… Muhammed (s.a.v) bu dünyanın neresinden tutsun da, ona Allah’ın vahyini tebliğ etsin…

İnsan Allah Rasûlü’nün, Hazreti Hatice validemiz (r.a.) sevgisinden bahsederken “Kimse inanmadığı bir sırada bana o inandı” demesini, daha iyi anlıyor. Hazreti Ebubekir, Hazreti Ali ve Hazreti Zeyd (r.anhüm)’in Peygamberimizin gönlünde nasıl bir sıcak sevgi bulduklarını daha iyi anlıyor. Bunlardır, yalnızlık günlerinde vahyin çağrısına ma’kes olan gönüller. Akrabasının sağır bir duvar kesildiği günlerde Allah kelamına gönüllerini açanlar… O günlerde yalnız bir müslüman olmak zordu. Yalnıza gönüldaş olmak da zordu. Dünyayı göğüslemeye soyunan birisine omuz vermek… Omuz veren ikinci kişi, üçüncü kişi, dördüncü kişi olmak… Bu ikinci, üçüncü kişilerin hayat seyrine baktığımızda, onlardan birisinin, hicrette suikasta uğraması muhakkak olan Peygamber yatağına uzandığım, diğerinin ise Peygamber’le birlikte yola çıktığını görürüz. Sanki İslâm’ın ilk tebliğ günlerinin çetin şartlarına talib olanlar, hicrette de buluşmuşlardır. Sanki hicretle, Mekke’de 13 yılın başlangıcı ucuca gelmiştir. İşte onlardır hicretin şafağını 13 yıl öncesinden yaşayanlar…

İslâm’ın güzelliğinden mahrum toplumlarda yaşayan müslümanlar, eğer İslâm’ın Medine’sinde yaşamadıklarının gerçekten farkında iseler, Mekke’de 13 yıl yaşıyormuşcasına bir sorumluluğun önce farkına varmaları, sonra da onu üstlenmeye talib olmaları gerekir. Tevhid ile şirk düzeninin birbirine bulaşmasına fırsat vermeden, hayatlarında şirkten iz bırakmadan, kesin bir teslim oluşla Allah’ın davetine teslim olarak, reddedilecekleri kesin kesin reddedip, kabullerini bütün açıklığı ile ilan ederek ve müslümanlığı hayatının en büyük izzeti kabul ederek…

… Ve bütün bunların bedelini ödemeye her zaman hazır olarak… Mekke’deki 13 yılın çağdaş bedelini ödeyerek… Hele bir o ödensin bakalım… Belki o zaman Medine’den el uzatıp çağıracak, ancak bir müslümana yakışacak bir şefkatle bağırlarını açacak nice “Ensar” çıkacaktır. Hicretin şafağı o zaman sökecektir. Yeter ki 13 yılın bedeli ödensin…

Nûr-i âlemsin bugün hem dahî mahbûb-i Hudâ
Eyleme âşıkların bir lahza kapından cüdâ
Gitmesin nâm-ı şerîfin bu dilimden dem-be-dem
Dertli gönlüme devâdır cân bulur ondan safâ
Umarım her bir adın başka şefâ’at eyleye
Ahmed ü Mahmûd Ebü’l-Kâsım Muhammed Mustafâ

Mi’rac neşesini namaz ile, en güzele gidiş mücadelesi demek olan, hicreti “Allah’ın hoşlanmadığını terk etmek” ile yaşamak nimetini bizlere tattıran keremi bol Rabbe nihayetsiz şükürler olsun, Mevlam cümlemizi ahlak-ı hamidiyye civarına hicret ettirsin, bir güzel hicret sevdalılarına aşk olsun efendim, hu diyelim huu

Muhabbet-i Ehli beyt-i Mustafa üzerlerimize sâyebân,
Vakt-i şerif, Aleme bayram olan Cuma,
ömür ve şahsiyetlerimiz, ahir ve akibet,
zahir ve batınlarımız hayrola, aşk ola, aşk ile dola,
Aşkullah, Muhabbettullah, Marifetullah,
Şevkullah ve Zikrullah gönüllere nakşola erenler

Umalım ki Mevlam söylediklerimizi önce bize duyursun,
sonra ihtiyacı olanlara tesir buyursun. . .

Sözü çok olanın, yalanı dahi çok olur imiş;
Yüksek müsaadelerinizle
Mevlam ateş-i aşkınızı ziyâde eylesin
Gam ve telaş sizlerden uzak olsun da
huzur bulasınız efendim

BİR ÜMİT . . .
umutrehberi.com