Vakit mevsimler ötesi bir geceydi, sen bereketli yağmurlar gibi sonsuzluktan geliyordun. Geleceğini bildiği için dönüyordu başı kâînatın ve beklemek nedir öğrenildiğinden beri yeryüzünde yüzyıllardır bekleniyordun.
Sonra deden İbrahim’in duası, kardeşin İsa’nın muştusu, annen Amine’nin rüyâsı olup sessiz bir sabaha doğuverdin. Gözlerin yıldızlara karışmıştı, için dışın bembeyaz nur, sesin tomurcukları güle çeviren ılık bir bâd-ı sabâ…
Kurumuş topraklarımıza rahmet gibi indiğinde efendim senin küçücük yüreğindeki merhamet vuruşlarıyla canlandı bu ölümlü dünya…
Sen gölgesiz ve nurdan kanatlı yolcusu alemin!
Seninle başladı hikayemiz sen ki zamansız insanı kainatın!
Zaman biraz olsun anılmaya değerse eğer senin 63 yıllık güzel ömrün hürmetine…
Senden önce ve sonra hala doğuyorsa her sabah güneş, geceleri dolunay büyütorsa yavaş yavaş, kuşlar hala terketmediyse gökyüzünü, hala yerli yerindeyse dünya ve hiç bitmiyorsa insanlığa dair umudumuz, senin yerde ve gökte öğülmüş “Muhammed” adının hürmetine…
Ey sözleri taşa sabır, aya ışık, toprağa bereket, yüreğimize ferman,
Ne varsa bu dünyada anılmaya değer senin yüzün suyu hürmetine…
Biliyoruz ey sevgili uzaklaşıyor sözlerimizden kıyamet, senin yağmurlara gizlenen duaların ve Rabbine yalvaran kara gözlerin hürmetine…
Ey kara gözlerinden ölümsüzlüğü içtiğimiz,
Ey en içli dualarımıza mühür diye güzel adını eklediğimiz
Gül yüzünü görmeden sözlerine ve kokusuna vurulduğumuz,
Ne kadar düşünüyorsak seni o kadar azalıyor azâbımız ve karanlığımız.
Biliyoruz ki sen doğru yol üzerine gönderilensin, biz bilmeyiz bu yolları efendim!
Bir kez daha yol göster bize ve yürüyüp geç yüreğimizden en derin izlerinle,
bir kez daha efendim o nurdan kanatlarını indir ve bir kez daha nurunla doğ üstümüze bu gece…
Karakışların ardından gelen mütevazı baharlar gibiydi gelişin,
Mahrumiyetlerin ardından başını çıkaran bereket gibi:
Öylesine sade, öylesine asil, öylesine umut dolu
Ah benim gelişi güzel efendim…
Nisan yağmurlarının getirdiği nadide bir inci olup düştün kâinatın yüreğine,
Sen geldiğinde can geldi, ruh geldi, susamışlığı vardı yüreklerin şefkatine
ve Sen umutların tükendiği anda,
yüklendiğin rahmet yağmurlarıyla geldin efendim
Su yürüdü yağmurlarınla, en kurak topraklara,
En izbe köşelerdeki kurumuş ağaçların köklerine bile umut oldu gelişin
ve nefesin cennetteki baharların gölgelerini getirdi yeryüzüne…
Ötelerden gelişinle tomurcuğa durdu ağaçlar, tomurcuklar güle durdu,
Sen geldin ve bir sevda oldu yaşamak…
Avuçlarında cennet vardı, ellerinle getirdin cennetin kokularını insanlığa
Ellerinin her şeyi güzelleştirdiğini bilir miydin efendim.
Dokunduğu yere nur akardı, yetim başı okşardı, gözyaşı silerdi,
Kız çocuklarını dipsiz kuyuların kenarında tutardı.
Güller dikerdi ellerin, Sen dokunduğunda gül kokardı yanakların.
Gittiğinde yolumuzu bulalım diye ellerine yerleştirdin yıldızlarını bir bir gökyüzüne
Bütün insanlığı kucaklardı; gökyüzüne, ayırmadan, seçmeden
Bütün yaratılmışlar için açılırdı ellerin
Bütün ümmetinin dualarını, tövbelerini sığdırdın avuçlarına
Ellerin çağlar öncesinden yaşanılası bir dünya kurdular, yüreğimize dokundular
Lütfen efendim günahkâr yüreklerimizi avuçlarının arasına al…
Gözlerin vardı sonra öyle sıcak, öyle samimi…
Gözlerin uçsuz bucaksız sır denizi
Başı dönmüş bir yıldız gibi dönerken Miraç’tan,
Gözlerindeydi Rabbin nurunun derin izleri
Gözlerin öyle derindi ki yürekler yetmezdi bakmaya
Sevincinle hüznün, gözlerinde birbirine karışırdı çoğu zaman
Hüzünlenirdin, hüzünlendiğinde güneşler doğup batıran kirpiklerin
Öyle sessizce yaşlara bulanırdı ki efendim
Gözlerin olmasaydı ümmetin için sonsuzluğun içinde kayboluşumuz olacaktı,
Karanlığın içinde yitip gidecektik,
Gözlerin yüreklerimize aşkın kandillerini yakmasaydı.
Gözlerin olmasaydı efendim,
Kara gözlerin olmasaydı kara sevda nedir bilmeyecektik
Kimseler bilmezdi efendim;
Rabbin sözlerinin ağırlığı ilk senin yüreğine dokunurdu
“Zorlaştırmak için değil kolaylaştırmak için gönderildim” buyururken
Bize kolaylaştırırken, Senin yüreğinin nasıl sızladığını hissetmezdi kimseler
İlk senin omuzların ezilirdi kulluğun ağır yükü altında,
Önce senin merhamet yüklü yüreğin incinirdi efendim,
Ümmetini incitmemek için incinirdin…
Ne kadar incindiğini,
“İnansınlar diye neredeyse kendini harap edeceksin” 1
buyuran ayetlerden anlıyoruz şimdi
Seni teselli eden Rabbimizin sözlerinden anlıyoruz, taşıdığın yükün ağırlığını
Sonra öylece gidişin geliyor aklımıza,
Bizim için katlandığın hiç bir şeyden pişman olmadan gidişin
Peygamberden çok samimi bir kul olduğun,
Rabbine gittiğin andaki vuslat sevincini hatırlıyoruz
Şehadet parmağını kaldırarak:
“Yüce dosta gidiyorum” deyişin
“Göz yaşarır, kalp hüzünlenir” deyişin geliyor aklımıza efendim
Hüzünleniyoruz, yokluğun çöküyor üstümüze,
Senin yokluğunda, yetimliğini yaşıyoruz dünyanın,
Acı çekiyoruz efendim, elimizden alınmışsın gibi
Gelişine olan sevincimizi kanatlanıp gidişinin hüznü alıp götürüyor,
Gizli köşelerde kimsesizliğine döktüğün göz yaşları gibi
Biz de senin gidişine ağlıyoruz;
Ayetlerin ağırlığı, kulluğun yükü çöküyor yokluğunda omuzlarımıza
Yokluğunu,
Sensiz ezan okumayan Bilal gibi
“O’na öldü diyeni öldürürüm” diyen Ömer gibi
Gidişinle hıçkırıklara boğulan Ebubekir gibi
“Anam babam sana feda olsun” diyen samimi sahabelerin gibi
Öylesine derinden hissediyoruz efendim
Yokluğunu, içimizin en derin köşelerinde duyuyoruz.
Teselliyi dualarında buluyoruz sonra
“Senin duaların onlar için sükûnettir” 2 diye buyuruyor ya Rabbimiz
Bizim için ettiğin dualara sığınıyoruz:
“Bilselerdi yapmazlardı” diye bizi sahiplenişine,
“Ümmetim olmazsa cenneti istemem” deyişine,
Hiçbir vakit bizden vazgeçmeyişine sığınıyoruz.
Umut oluyorsun bize, insanlığımızı yitirdiğimiz köşe başlarında
Kara gözlerini düşünüyoruz ve sen içimize doğuyorsun,
Sevdan ayın on dördü oluyor,
İçimizin göklerinde dolunay büyüyor efendim seni düşündükçe.
Gül kokan parmaklarını hissediyoruz içimizdeki sevdayı büyütürken
Çaresizliğin içine düştüğümüzde ve seni her arayışımızda yüreğimizde buluyoruz
Seni yüreğimizde yaşatıyoruz yüzyıllardır
Biliyoruz efendim:
“Sen bizim içimizdeyken Allah bize azap etmeyecek” 3
Umuyoruz ki Efendim,
Allah senin dualarının hürmetine bize azap etmeyecek
İyi ki doğdun efendim,
İyi ki yüreğimize doğdun…
Canda cânânı bulana, O Peygamber, inananlara kendi canlarından daha yakındır… [Ahzâb,6]
Ey sevgililer sevgilisi, Ey gül yüzlü nebi, gördüğümüz rüyalar adedince selam olsun sana, rüyalarda seni beklediğimiz dakikalar adedince selam olsun sana…
Merhaba ey mevlid-i peygamberi
Gel beri ey rûh-perver gel beri
Meclis-i mevliddedir zevk u neşat
Dil o mecliste olur gamdan beri
Heyhat vaktiyle bu topraklarda,12 Rebiülevvel sabahı imsaktan 1.5 saat önce salalar okunur, vakt-i mevlid-i nebi halka hatırlatılır, canların âgah olmasına vesile olunurdu…
Malumaliniz Resul-u Kibriya Efendimiz’in madde alemine teşrifi 12 Rebiülevvel 571 sabahına yakın zamanlardaydı ki biz dahi bu kutlu doğum anına yaklaşıp mektubumuzu Nur-u feyz-i Muhammedi’den hissemend eylemek gayesiyle biraz geciktirdik ya kusurlar affola erenler…
Yazaldan kalbime hüsnün kitabın Hazret-i Mevla
Beni mest eyledi fikr ü hayalin ya Resulallah
O’na olan muhabbetimizin ikrârı babından, bir asır evvelinden duyulan Hafız Mecit Efendi’nin semâvi nağmeleri ile başlayalım nâmeye
Ente şemsün ente bedrun / Ente nûrun fevka nûr Sen güneşsin sen aysın / Sen nûr üstüne nûrsun
Ente iksîrun ve ğâlî / Ente miftâhussudur Sen iksirsin ve pek değerlisin / Sen kalplerin anahtarısın
(Ente vallah Yâ Muhammed – aleyhi ekmelittehaya) (Allah’a yemin olsun ki; Sen Muhammed’sin)
Yol büyüklerimizce “Kimseye Resulu Kibriya Hazretlerini sevdiğinin” sorulmaması ikaz edilmiştir. Çün bir insanın Allah’ı veya Rasulü’nü sevdiğini söylemesi büyük bir iddiadır. Evet dese yalancı, hayır dese kafir olabilir. Çünkü her iddianın bir bedeli bir delili vardır.
Sahabe nesli bu bedeli yüz akıyla ödeyen bir nesildir. Peygamber-i Zişanımıza “Canımız sana feda olsun Ya Resûlallah” “Anam babam sana feda olsun ya Resûlallah” “‘Dahîlek ya Resûlallah” gibi ifadeleri bu mevzudaki hassasiyetlerine en güzel örnek olsa gerekir. Ne kadar seveceğimizi dahi o güzel insanlardan öğrenmedik mi? Bir gün Hz. Ömer (ra): “Yâ Resûlallah! Sen’i canım dışındaki her şeyden çok seviyorum!..” der. Efendimiz (sav) Hz. Ömer (ra)’in elini tutar ve: “Beni canından çok sevmedikçe olmaz, Yâ Ömer!” buyurur. O da hemen: ‘Canımdan da çok seviyorum Yâ Resûlallah!’ der. Bunun üzerine Efendimiz (sav): “Şimdi imanın tamam oldu.” buyurur.
“Sizden biriniz, beni anasından babasından, evlatlarından ve bütün insanlardan daha fazla sevmedikçe, tam anlamıyla iman etmiş olmaz.” [Buharî, iman 8]
Hicretin 4. yılında Medine civarındaki kabilelerden ikisi Peygamberimize başvurarak, “İçimizde İslâm’a karşı meyil var. Bize birkaç kişi gönder de İslâm’ı öğretip Kur’ân okutsunlar” dediler. Hz. Peygamber de, hiçbir şüphe duymadan, bu kabilelere sahabeden Hz. Âsım’ın başkanlığında 10 kişilik bir heyet gönderdi. Heyet, yolda “Raci’ ” denilen yere varınca 200 kişilik silahlı bir müşrik çetesinin hücumuna uğradı. Sekizi şehit edildi, Zeyd ve Hubeyb adında iki sahabi de esir edilerek Mekke’ye götürüldü ve idam edildi. Zeyd’in idamında Mekke’nin ileri gelenleri hazır bulundu. Başı uçurulacağı anda Ebu Süfyan: “Senin çoluk çocuğunun yanında olmana karşılık Muhammed’ín elimize düşmesini ister misin?” diye sordu. Zeyd: “Asla! Canımı kurtaracağımı bilsem de, Rasulullah’m değil burada öldürülmesine, Medine’de ayağına bir dikenin batmasına bile dayanamam” dedi. Ebu Süfyan, bu kuvvetli iman ve Peygamber Efendimize karşı duyulan derin sevgi ve bağlılığa hayret ederek: “Muhammed (a.s.)’in arkadaşları tarafından sevildiği kadar bir başkasının sevildiğini görmedim” dedi.
Nasıl sevilmez ki! Hz. Peygamber (sav)’in ahlâkından bahsetmesi istendiğinde Hz. Aişe (r.a) mümkün olan en ideal cevabı şöyle vermişti: “Onun ahlâkı Kur’ân’dan ibaret idi.” Maksadı şu idi: “Kur’ân hangi âdabı öğretiyorsa onları uygulardı.”
Şüphesiz ki sen pek büyük bir ahlâk üzeresin! [Kalem, 4]
buyruğunu yeni bir şevkle okuyup bu ayet-i kerimeden nasıl hissedar olabileceğimizi, bir kez daha tefekkür etmek isteriz. Elmalılı merhûm der ki: Kur’ân’da övülen yüce hasletlerin hepsi Efendimiz’de vardı. Ve orada yerilen eksikliklerin hepsinden de korunmuştu. Fikredelim bir kere; hünerli bir sanatkar elbette ki eserini seyretmekten hoşlanır. Yaptığını başka insanların da görmesini, görüp de beğenmesini ister değil mi? Bunun gibi Yüce Rabbimiz de, en güzel kıvamda yarattığı insanda; İlahî sanatının tecellilerini görmeyi ve göstermeyi murad etmiştir:
Kendi hüsnün hublar şeklinde peyda eyledin
Çeşm-i aşıktan dönüp sonra temaşa eyledin
“Gel ey gönül, hakiki bayram, Cenab-ı Muhammed’e vuslattır. Çünkü cihanın aydınlığı, O mübarek varlığın cemalinin nurundandır.” [Hz. Pir Mevlana]
Doğdu ol saatte ol sultânı dîn
Nûra gark oldû semâvât ü zemîn
Ey Nebi! Sen, bir derece daha fazlası olmayan bir insansın da, biz Senden eksik olduğumuz kadar insanlığımızdan uzak insanlarız…
Ey nebîler sultanı! Ya; “Şüphe yok ki Biz, sana apaçık bir fetih vermişizdir ” [Fetih, 1] kapısını aç da, yüzlerce zevk u safa gülistanları, yüzlerce neşe yaseminleri seyredeyim, yahut; “Senin göğsünü açıp genişletmedik mi?” [İnşirâh, 1] ayetinin ilhamlar taşan memba’ından su, şarap, süt ve bal, bu dört çesit lütuf, iyilik, ihsan, aşk manevî ırmaklarını gönlüme akıt, feyizlerle coşayım! [Hz. Pir Mevlana]
[NEV-NİYÂZ ve DEDESİ]
– Şu gelip geçen Mevlid-i Nebi hatrına bir nasihat kılsan bize canım efendim?
– İnsanlığın Peygamber Efendimiz’i son derece dikkatli bir şekilde, severek, aşk ile şevk ile takip etmesi O’nunla arayı iyi etmenin yolunu bulması lazım!
– Aşk lazım dersin gene!
– “Aşık mısın? Sevgiliyi taklid ederek aşkını kuvvetlendir. Ta ki senin kemendin Allah (c.c)ın rızasını avlasın” diyor Pakistan’ın manevi mimarı, büyük dâvâ adamı Muhammed İkbâl. Yani, sevgilinin izine öyle bir bas ve o izi öyle bir takip et ki O’nun yaptığından başka bir şeyi yapmaya elin varmasın.
– Peki biz nasıl anlayacağız bizdeki aşk-ı Habib-i Kibriyayı?
– Çok kolay, Resulullah aklına geldiğinde, ismi anıldığında, ister boğazına bir şeyler düğümlenmek, ister burnunun direği sızlanmak, yahut gözyaşlarını salıvermek hatta tatlı bir tebessüm sureti ile de olsa bir hal değişikliği yaşayabiliyorsan muhabbetin var demektir. Yemin ile teyyit ederiz ki vallahi O’nun da sana muhabbeti var çünkü O bizi sevmezse biz onu sevemeyiz; muhabbet yağmur gibi yukarıdan aşağıya akar, aşağıdan yukarı değil!
– Mademki aramızda muhabbet var, siz güzelim canların da bu günden sonraki halleri dünden farklı olsun da O’nun ümmetinden olmanın hâli ve lafzi şükrünü eda edelim.
– Ne yapalım?
– Sevgilinin yolundan gitmeye bir adım atarak başlayalım:
Gel ey konuşurken dudaklarına tebessümler karışan.
Gel ey yüzüne üzgünlerin üzüntüsünü dağıtmak yaraşan
– Habib-i Kibriya Efendimiz (sav)’in yüzünde tebessüm eksik olmazdı. O ‘na bakan rahat ederdi. Herkesin gönlünü alır, herkesi hoşnut ederdi. Ashabı ile arasında duvar örmemişti. Herkese değer verirdi. Herkese alçak gönüllü davranırdı. Kimse O’nunla birlikte olmaktan rahatsız olmamıştı.
– Senin de kendisiyle uğraşılan dertleri çözülen, sıkıntıları bitmeyen insan olmaklığın yeter! “Hazret-i insan” duruşunla huzur götür gittiğin yerlere
– Bir kardeşinin gam ve kederini gider, yüzündeki sıcak ve samimi gülümsemenle nebevi yol ve gidişten bir fidan dik maddenin kasıp kavurduğu gönüllere…
Ve şimdi bağrı yanık aşığının “Doğ kalbime bir lahzacık ey nur-u dilârâ” âhıyla başlayan duaya durmak vaktidir:
Ya Rabbi, Ehli dünya olarak O’nun ümmetinden olmakla müftehir olduğumuz, 12 Rebiülevvel’de mesrur u meserret olduğumuz gibi, “Nefsimiz puthanesi”ni yıkıp peygamberin şehrine hicret edip ahiret ehli olduğumuzda da hür ruhlarımız ile O’nun teşrifini orada da, Ona yakın olarak kutlamayı nasib eyle. Resulu Kibriya efendimizin Ruhu şerifiyle, ruhlarımızı aşina eyleyip dünyada ziyaretiyle, mana aleminde rüyalarımıza gül cemaliyle teşrifiyle, ukbada sadece şefaati ile değil de cennet komşuluğu ile de bizleri mesrûr eyleyiver.
Ya Rabbi, kalplerimizdeki bütün arzularımızı kendi rızasına, uygun hale getirip öylece ihsan eyle. O’nun rızasına uygun olmayan arzularımıza kavuşmak emellerimizden bizi vazgeçiriver!
Bu duaya amin diyen cümle canların, bize aşkı ve fedakarlığı öğreten “El-muallim” olan ol Habibi Kibriya hazretlerinin yakın talebelerinden olmaklığını da ihsan eyleyiver ya Rabbi!
Ey göklerde adı her dem anılan Nebi! Ey kulluğuyla ebediyyetin varlığına sebep olan Resul! Işığın zerreleri adedince selam olsun sana, Konuşulmuş kelimelerin harfleri adedince selam olsun sana, Sonsuz nurun gibi sonsuz selam olsun sana.
Ya Resulallah şefaat eyle Allah aşkına…
Ey gönüller derdinin dermanı sen
Ey yaratılmışların sultanı sen
Ya Habiballah bize imdad kıl
Son nefeste lutfun ile şad kıl.
Muhabbet-i Ehli beyt-i Mustafa üzerlerimize sâyebân,
Vakt-i şerif, Aleme bayram olan veladet-i Nebi, Cuma,
ömür ve şahsiyetlerimiz, ahir ve akibet,
zahir ve batınlarımız hayrola, aşk ola, aşk ile dola,
Aşkullah, Muhabbettullah, Marifetullah,
Şevkullah ve Zikrullah gönüllere nakşola erenler
Umalım ki Mevlam söylediklerimizi önce bize duyursun,
sonra ihtiyacı olanlara tesir buyursun. . .
Sözü çok olanın, yalanı dahi çok olur imiş;
Yüksek müsaadelerinizle
Mevlam ateş-i aşkınızı ziyâde eylesin
Gam ve telaş sizlerden uzak olsun da
huzur bulasınız efendim
Eğer aşkı seversen cân olasın 