Aziz Dost!
Onları esirgeyerek tevâzu kanadını ger ve de ki: “Rabbim, onlar beni küçüklüğümde nasıl yetiştirdilerse, Sen de onlara öylece merhamet et. [İsrâ, 17]

Hak emri vâki olmadan
Kokun sinsin yüreğime
Firakın vakti gelmeden
Özlediğim sensin anne

Ana başa taç imiş, her derde ilaç imiş
Bir evlad kuş olsa da, anaya muhtaç imiş

Hani Hz. Enes (ra) tarafından rivayet edilen bir hadisi şerif vardır: Adamın biri Peygamber Efendimize (s.a.v) gelerek: “Ben cihâda çıkmak istiyorum. Fakat gücüm yetmiyor” der. Peygamber Efenimiz (s.a.v): “anne ve babandan hayatta kalan var mı?” diye sorar. Adam: “Evet, annem sağdır” cevabına karşın Peygamber Efendimiz (s.a.v):

– “Git annene hizmet et ve onun gönlünü al. Böyle yaparsan, hem hac, hem umre, hem de cihâd sevabını kazanmış olursun.” Buyurur…

Aşk yolunun uluları anne hakkına o derece riayet etmişler ki Kutb-u Rabbani Muhammed Bahaeddin Nakşibend (ks) hazretlerinin şöyle bir vasiyetleri varmış. Buyurmuşlar ki: – Benim kabrimi ziyaret etmek isteyenler, evvela annemin kabrini ziyaret etsinler, sonra da benimkini…

Ve daha niceleri amma fazla söze ne hacet …
Şimdi bizler de Harem-i pakinden ayrılıp Ankara’ya valide sultanın devam eden kanser tedavisine refakat etmeye hazırlanıyoruz…

Siz güzelim canlardan da “hastalıktan iz bırakmayak misilsiz şifalar, hayırlı acil devalar” mealinde dualar bekleriz efendim… Şafi-i Hakîki hiç görmemişe döndürsün!

Ben yürürüm yane yane
Aşk boyadı beni kane
Ne âkilem ne divâne
Gel gör beni aşk neyledi
Derde giriftâr eyledi [259. Mestmp3]

Ey sevgili, sen ab-ı hayatsın, sen manalar denizisin; biz susamışlar sana geldik, bize su ver! Ey can deryası, bizim balık gibi olan canlarımız seni istiyor. Denizden ayrı düşen balık yaşayabilir mi? Bize acı, bizi suya kandır! Biz, ayrılık yollarına düştük, çok sıkıntılara katlandık, sonunda sana kavuştuk, yol armağanı olarak sana zavallılığımızı, acizliğimizi getirdik, biz susuzuz bize su ver! Aşk yolunda zavallı akıl, şüphelere, vesveselere düştü. Sen şüpheleri giderensin bize su ver, bizi kurtar! Aklı yarım olan, senin aşkınla ne yapar? Seni gereği gibi sevmemiz için o aklı da bizden al! Çünkü sen, akıllıları aciz bırakansın, bize su ver! Bizim aşk susuzluğumuzu gider.

Muhabbet-i Ehli beyt-i Mustafa üzerlerimize sâyebân,
Vakt-i şerif, sebeb-i gufran, aleme bayram olan Cuma,
ömür ve şahsiyetlerimiz, ahir ve akibet,
zahir ve batınlarımız hayrola,
Aşk ola, aşk ile dola, Aşkullah,
Muhabbettullah, Marifetullah,
Şevkullah ve Zikrullah gönüllere nakşola erenler

Umalım ki Mevlam söylediklerimizi önce bize duyursun,
sonra ihtiyacı olanlara tesir buyursun. . .

Sözü çok olanın, yalanı dahi çok olur imiş;
Yüksek müsaadelerinizle

Mevlam ateş-i aşkınızı ziyâde eylesin
Gam ve telaş sizlerden uzak olsun da
huzur bulasınız efendim

HAMİŞ:
Her gün bir yerden göçmek ne iyi
Her gün bir yere konmak ne güzel
Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş
Dünle beraber gitti cancağızım
Ne kadar söz varsa düne ait
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım


Hazret-i Pirîn bu nutku şerifini Valide sultan’da çok severdi ama “bulanmadan, donmadan akmak” kısmına katılmazdı. “Yeryüzünün bütün akan suları bulanır, geçtiği yerlerin kiri, pası, çamuru suyun saydanlığını, berraklığını bozar… Kış güçlüyse, su donar. Önemli olan bulanmamak donmamak değil, akmaktır. Su akabildiği sürece, yeniden temizlenmek, dondurucu soğuktan kurtulmak umudu vardır. Kimse saf, kimse masum değildir. Yaşayan kirlenir; önemli olan “saf ve duru olmayı” yaşamın amacı haline getirmektir. Aslolan hayatın kendisidir. Hayatta olduğun sürece saf olmak, duru kalmak umudu da vardır.

Babam bu düşünceye karşı çıkmıştı: “Suyun özü temizdir” demişti, “insanın özü” de. Önemli olan bunca kötülüğe, bunca zalimliğe, açgözlülüğe karşı özümüzü koruyabilmek. Dünyanın en zor işi bu. Gündelik hayat, acımasızlık çarkı üzerinde dönüyor. Bizi o masum özümüzden, “Ruh-u Rabbanî” den uzaklaştırmak için hayat birbirinden parıltılı ilişkiler sunuyor: yalanla, sahtekârlıkla, bencillikle cilalanmış ilişkiler… Nefsimizin iştahını kabartacak renkli oyuncaklar. Ruhumuzu köle edip aklımızı bedenimizin emrine sokmak için… İşte buna karşı uyarıyor bizleri Hazreti Pîr ve kirlenmemiş olana, bulanmayana, donmayana övgüyle düzüyor..

Tartışma uzlaşma olmadan sona ermişti. Fakir, kime hak verdiğini de bu şiiri neden şimdi buraya yazdığını da hatırlamıyor ama o günden sonra bu şiir hep aklında kalmıştır…