Musikişinâs dostlara,
Canan’a gönül vereli ben candan usandım.
Hem düşeliden derdime dermandan usandım

 

Dil eksik, ifade eksik, aşk û şevk eksik yürekte heyecan eksik… Affına sığınarak bir söz edelim bir mektup yazalım dedik, onda mâna hepsinden eksik! Bir şey var eksik olmayan, şu kainat dergahında kapısında kul olduğumuz, nuruna muhtac olduğumuz, rahmetini umarak, vuslat ümidiyle yandığımız demler…

 

Sen idin esas olan, varlık bahane idi arada. Ve aynalar bize biz olmadığımızı söyleyiverdiler bir gün. Cennet ile cinnetin, zahmet ile rahmetin arasatında aşkımızı söyleyemedik ama yandık efendim, yokluğunda hakikat yandık ve beyhude sevgilere, beyhude cesetlere kandık. Güneşinle gel artık uyandır bizi, uyandır bahtını üftadelerinin, gafil uykularımızdan gel de kaldır! Vaslına erdir ve kapından girdir bizi efendim…

 

Meyledemem ki başkasına tevbeler olsun Canan

Hem yüzleri dost özleri düşmandan usandım…

 

 

Ve işte aşıklar vuslatı, gönüller vuslatına vesile o nağmeler duyulmaya başladı. Aziz Mahmud Hüdayi (k.s) Hazretlerinin bir nutku şerifinin Acemaşiran bestesi; 184. Mestmp3

 

Neyleyeyim dünyayı, bana Allahım gerek

Gerekmez mâsivayı bana Allahım gerek

Ehli dünya dünyada, ehli ukba ukbada

Her biri bir sevdada, bana Allahım gerek
Beyhude hevâyı ko, Hakkı bulagör ya Hu
Hüdayi’nin sözü bu: bana Allahım gerek

 

Bu satırların sadırlara varan bir canı varmışçasına sanki kendine çekiyor dinleyeni:

Bir parçacığım ben, bütüne hasret;

Zaman döne dursun, o güne hasret;

Ruhumsa zamanın ötesine hasret;

Ebediyet boyu bir an… Olmaz mı?

 

Evet, tasavvuf musikisindeki eserlerin bir canı vardır. Her ne kadar arınmamış olsa dahi canların, ilahi nefesi taşımaklığı itibariyle o cevhere, söze, nağmeye, ritimsel yapıya bir akışı bir meyli vardır. Kendi de bir isim veremez ona. Bir Laz kardeşimizi götürmüşler tekkeye, başlamışlar “Allah Allah!” diye kaynatmaya, bizim lazoğlu bakmış kaptırıyor kendini “Ne oliyruk Ya Rabbi!” demiş. Yani hiç farkında olmadan “Ne oluyorum Ya Rabbi?” oluruz. Çünkü insan, bir esma terkibinden müteşekkildir. Sen dediğin şey sen değilsin, öyle bir şey yok ki! Onun için “O” yegane var olan, kendi esmasını derhal çekim alanına, cazibe merkezine doğru dahil ediyor. Karşılıklı bir anlayış ve birlikte olma arzusu zuhur ediyor. Sevk-i tâbiiyle ona tâbi olur. Tercih eder etmez o başka bir şey ama doğal olarak O’na akar kesinlikle. Onun için tasavvuf musikisindeki akış, gönlümüzde bizi biz yapan terkib-i esmânın, kendinin çağrılışını duyduğunda onunla iletişim kurma yaptırımıdır. Kendi oluşturan parçaların, bütünden gelen çağrıyı duyması, onda kendini bulmasıdır bu musiki! 

Esrar-ı Hu ile pürnur olan demlerde hayırla görüşene dek
Hoş kalın, hoş olun efendim..

Vakt-i şerif, Cuma, ömür ve şahsiyetlerimiz,
ahir ve akibet, zahir ve batınlarımız hayrola, 
Aşkullah, Muhabbettullah, Marifetullah,
Şevkullah ve Zikrullah gönüllere nakşola
Şefaat û nebi cümlemize nasib ola efendim