Asıl mevzûya temâs etmeden önce, içimde eminlik arayan yanıma, “varlığın işleyiş yasasını” kendi kaynağından okuyan; “insanlığın târifi” dilinden bir şâhit:
Bana eşyânın hakîkatini, şeylerin gerçeğini göster, açığa çıkmış her şeyin aynı özün değişik bir yüzünden ibâret olduğuna şâhid olayım, gerçeği her yüzden tasdîk edeyim. (*)

Bir diğer aydınlık söz de konuşan kurânın dilinden (**):
FARK’sız (ikilik-kesret) CEM; (birlik, vahdet) zındıklık, CEM’siz FARK; şirk ve FARK ile birlikte CEM ise TEVHÎD’in ta kendisidir!

Ve sonra canlı kur.an olan insanın aynı kaynaktan doğduğu kitaptan apaçık işâretler:
Cinleri ve insanları ancak (özgür) kulluk (kulluk için kulluk edilen bilinmeli, her yüzden birlenmelidir) için halk eyledik. [Zâriyât:56 Meâli ***]
KUL târifi de “rabbi ile aynı frekansta titreşen” diye okununca her şey yerli yerince olur.

O (huve) her an bir şe’ndedir! Yeni bir iş, oluş, görünüş, ilâhî tasarruf, tecellî, eser üzeredir. [Rahmân:29 Meâli****]

Varlığı, her an taze taze halk eder ezelî KÜNNN feryâdı!
Varlıkta tekrar yoktur O her an yeni bir yaratmada
Her an yeni gelen tecelli hayata renk katmada

Böyle böyle “bir varmış bir yokmuş” masalı her dem kaynağından tâzelenir. YENİ’nin câzibesi işte bu sürekli akıştan gelir.

Âlem sahnesinde, hayal perdesinde her an, hayranlık verici yeni eserler sahneleniyor. O, her dem kendini bambaşka bir edâ ile sergiliyor, göreni şaşkına çeviren bir sûrette ifâde ediyor.

Heyhât bu nasıl bir yenilenme nasıl bir dinamizm ise her şey kendi tecellisinde kaybolup gidiyor.

Şimdi bu gerçeğe şâhid olan bir güzelin dilinden başka türlü bir aşk hikâyesi dinleyebiliriz:

Kendine irfân*** ister Hak, zikr ü tesbîh istemez
Her yüzden tevhîd diler Hak, zikr ü tesbîh istemez

Cem ü fark** şânıdır anın, her ânde bir şe’ndedir
Her şe’nde**** ‘ârif diler Hak, zikr ü tesbîh istemez

Gayb-ı zâkir zikrin ister yâ zâkir lisânından
Yâ zebânından sürmek Hak, zikr ü tesbîh istemez

Ya hayât ile hayy ola ya meyyît hayatında
Âşinâ ricâl arar Hak, zikr ü tesbîh istemez

Hâne-i dilde kendinden gayrı olmasın diler
Ol gönül zikrin ister Hak, zikr ü tesbîh istemez

Abd-ı mahz ister kendine, tecrîd-i sivâ ile
Gayrı sığmaz dile O NÛR Hak, zikr ü tesbîh istemez

Hakk’tan gayrı görmeyenler dâimâ ezkârdadır
Ol zikri hoşça görür Hak, zikr ü tesbîh istemez

Şeş cihâtda zâhir olan sırr-ı hüviyyet velî
Ol sırda sırdaş gözler Hak, zikr ü tesbîh istemez

Her lisânda, her beyânda, her kelâmda ol ola
Her yüzden tasdîk ister* Hak, zikr ü tesbîh istemez

Her vücûddâ mevcûd oldur, her mazharda zâhir
Âşinâ-yı tâm ister Hak, zikr ü tesbîh istemez

Her ne görse gözün ‘Örfî o zâtın kemâlidir
Kendine ‘ârif ister Hak, zikr ü tesbîh istemez


Rüyânın burasında, bir varmış diğer yüzünü çevirirken, “gayrinin sığmadığı bir dilden zikir zevkin” ister, O’nun da “gayri gördüğü” kendi olur yâ hû, yâ men hû, yâ men leyse illâ hû…