Cana can bildiğimiz aşkımızın Leylâ’sına tutulup girmiştik yola, sonra canan dilinden bir ihtâr ile kendimize geldik: “Benim Leylâlığım bir ism-i şahsî-i mecâzîdir. Taayyünden geçince ruh-i leylâ, nur-i Mevlâ ayn-ı gevherdir” ve sonra yolun büyüklerinden bir nefes ümidiyle kapıda bekledik:

Erenler nefesidir devletimiz
Anunçün fitneden olduk selâmet

“Tut ki yoldan uzaktayım, uykudayım, gafletten uyanamamışım; ama uyuyanlara da gizli bir seyir bağışlamaz mısın Sen!” böyle buyurmuştu âşıkların sultânı efendimiz; bu müjdeden cesaretle araya dünyanın girdiği koca bir ihmalle titredi, elini eline alıp biat ettiğinde verdiği sözün ateşiyle yanıyordu.

Hatırımdan çıkmaz asla ahd-ü peymânın senin
Âşıkı mahveylemek mi lûtf û ihsânın senin

Hazreti azîzin öperek yüzüne gözüne sürdüğü zeytin tesbihi kaç zamandır sakladığı derviş çeyizinden çıkardı; târif edildiği üzre, gül bahçesinden derin bir soluk devşirdi, başını sağa doğru çevirdi: “Laaaa ilâhe…” ahenkli bir edâ ile yavaşça sola doğru salındı, “illallaaah” ve hapsettiği son nefesi de kalbin üzerine sapladı. Tâ böylece 165 gürz darbesi indirip başını ezdiğini hayal ediyordu, nice bin günaha salan nefs-i emmareyi; kahr u perişân olması niyyetine…

Nîce mecrûh eylediyse rûhunu emmâre nefs,
Sen de gürz-i zikr ile döğ başına eyle kısâs

Elinde silahıyla harp meydanındaydı, sulhü olmayan bir savaşta… Düşmanın sâkin duruşuna aldanmayıp başını ezmeye devam etti;
Ejderhâdır nefs kim demiş öldüğünü
Ortam müsait değil ondan bu ölgünlüğü

Her bir darbede Hakkın hatrını yıkıp ettiği hatalar, unutuşlar, eksik ve kusurlar, isyan ve günahlar gelip geçti gözünün önünden, “o sözü nasıl söylemişti, o zehirli bakış kimeydi, elini kaldırdığı çocuğun suçu neydi!” cümlesi bir bir ezildi tevhid kılcıyla, yıkandı sonra pişmanlık yaşıyla…

Tesbih boşalıp ateşi sönen zikrin lezzeti damağında kaldığında, deprenmeden dil dudak, dilber perdeyi kaldırıp cemalini arz-ı didâr ile fısıldadı:

“Şol birliği hürmetine seni de BiR eylesin Ya Vâhidû Yâ Kahhâr!”

[UMUTREHBERİ KİTABI’ndan]